ธรรมะเพื่อประชา : หน้า 395/580

ธรรมะเพื่อประชา ประพฤติธรรม คือเรื่องสำคัญของชีวิต ៣៩៤ เมื่อมนุษย์รักษาศีลบริสุทธิ์ สภาพแวดล้อมรอบตัวย่อม บริสุทธิ์ตามไปด้วย ทำให้มีอายุยืนยาวเพิ่มขึ้นถึง 60,000 ปี เมื่อนั้นเด็กหญิงมีอายุอย่างน้อย ๕๐๐ ปี จึงจะสมควรมีสามีได้ มนุษย์ในสมัยนั้นไม่เจ็บ ไม่ป่วย ไม่ไข้ แต่มีอาพาธอยู่ ๓ อย่าง ซึ่งถือเป็นเรื่องปกติของพวกเขา คือ อยากกิน กับไม่อยากกิน และความแก่ชราที่เกิดขึ้น นี่คืออาพาธของมนุษย์สมัยนั้น และ กว่าจะรู้ว่าตนเองแก่ตัวลงแล้ว ต่อเมื่อมีอายุล่วงเข้า 50,000 หรือ ๗๐,๐๐๐ ปีไปแล้ว คือเกิดจนกระทั่งลืมแก่ลืมเจ็บกันทีเดียว เพราะเขาอายุยืนกันมาก ด้วยความที่ดิน ฟ้า อากาศสะอาดบริสุทธิ์ประดุจเทพนคร ทำให้มนุษย์มีอายุขัยยืนยาวขึ้นไปเรื่อยๆ จนอายุขัยยาวถึง 900,000 ปี และยาวนานจนถึงอสงไขยปีซึ่งถือว่าเป็นช่วง กําหนดอายุของมนุษย์ชาวชมพูทวีปที่ยาวนานที่สุด ยาวกว่า อายุขัยของมนุษย์ทั้ง ๓ ทวีป แต่ครั้นอายุสั้นก็จะสั้นกว่าทวีปอื่นๆ เหมือนกัน จากนั้นอายุขัยของมนุษย์ก็จะถอยกลับลงมาใหม่ มา หยุดอยู่ระหว่าง ๘๐,๐๐๐ ปี *สมัยนั้นเมืองพาราณสีจะเป็นราชธานี ชื่อว่า เกตุมดี ในชมพูทวีปนี้จะมีเมือง ๘๔,000 เมือง มีเกตุมดีเป็นราชธานี *มก. จักกวัตติสูตร เล่ม ๑๕ หน้า ๑๑๑