ธรรมะเพื่อประชา: อนุสรณ์ความกรุณา : หน้า 177/580

ธรรมะเพื่อประชา เนื้อนาบุญอันเลิศ พระหัตถ์แด่พระราชา และน้อมนำอาหารรสเลิศเข้าไปถวาย พระราชาทรงรับอาหารนั้นแล้ว แทนที่จะเสวยเอง พระองค์ กลับพระราชทานแก่ปุโรหิต พราหมณ์ปุโรหิตได้ถวายแด่พระ ดาบสอีกทอดหนึ่ง ฝ่ายพระดาบสได้ถวายแด่พระปัจเจกพุทธเจ้า กุฎมพี่เห็นภัตตาหารของตนถูกส่งต่อกันไปเป็นทอดๆ เช่นนี้ เกิดความสงสัยขึ้นมาในใจ จึงเข้าไปทูลถามพระราชาว่า “ข้าแต่พระองค์ผู้เจริญ ข้าพระองค์เห็นพระองค์ผู้ทรงเป็น สุขุมาลชาติเคยประทับในพระตำหนักอันประเสริฐ ทรงบรรทม เหนือพระยี่ภู่อันใหญ่โตเสด็จจากพระราชวังมาต่างถิ่นที่ปราศจาก ความเจริญ จึงได้ทูลถวายข้าวสุกอย่างดีมีกับเลิศรสเช่นนี้ พระองค์รับภัตตาหารนั้นแล้วไม่เสวยเอง แต่พระราชทานแก่ พราหมณ์ผู้เป็นปุโรหิตทำไม พระเจ้าข้า” พระราชาตรัสตอบว่า “พราหมณ์เป็นอาจารย์ของฉัน เป็นผู้คอยตักเตือนฉันอยู่เป็นประจำ ฉันจึงควรให้โภชนะแก่ อาจารย์” กุฎมพี่ได้ถามพราหมณ์ปุโรหิตว่า “พระราชาทรง พระราชทานอาหารรสเลิศอย่างนี้ ทำไมท่านนำไปถวายดาบส” ปุโรหิตตอบว่า “ข้าพเจ้ายังกำหนัดอยู่ ยังเป็นผู้ครองเรือน ต้อง เลี้ยงบุตรและภรรยา ข้าพเจ้าควรถวายโภชนะแด่ดาบส ผู้เรืองตบะเป็นวุฒิบุคคล อบรมตนดีแล้ว”