ข้อความต้นฉบับในหน้า
ธรรมะเพื่อประชา
เนื้อนาบุญอันเลิศ
พระหัตถ์แด่พระราชา และน้อมนำอาหารรสเลิศเข้าไปถวาย
พระราชาทรงรับอาหารนั้นแล้ว แทนที่จะเสวยเอง พระองค์
กลับพระราชทานแก่ปุโรหิต พราหมณ์ปุโรหิตได้ถวายแด่พระ
ดาบสอีกทอดหนึ่ง ฝ่ายพระดาบสได้ถวายแด่พระปัจเจกพุทธเจ้า
กุฎมพี่เห็นภัตตาหารของตนถูกส่งต่อกันไปเป็นทอดๆ
เช่นนี้ เกิดความสงสัยขึ้นมาในใจ จึงเข้าไปทูลถามพระราชาว่า
“ข้าแต่พระองค์ผู้เจริญ ข้าพระองค์เห็นพระองค์ผู้ทรงเป็น
สุขุมาลชาติเคยประทับในพระตำหนักอันประเสริฐ ทรงบรรทม
เหนือพระยี่ภู่อันใหญ่โตเสด็จจากพระราชวังมาต่างถิ่นที่ปราศจาก
ความเจริญ จึงได้ทูลถวายข้าวสุกอย่างดีมีกับเลิศรสเช่นนี้
พระองค์รับภัตตาหารนั้นแล้วไม่เสวยเอง แต่พระราชทานแก่
พราหมณ์ผู้เป็นปุโรหิตทำไม พระเจ้าข้า”
พระราชาตรัสตอบว่า “พราหมณ์เป็นอาจารย์ของฉัน
เป็นผู้คอยตักเตือนฉันอยู่เป็นประจำ ฉันจึงควรให้โภชนะแก่
อาจารย์” กุฎมพี่ได้ถามพราหมณ์ปุโรหิตว่า “พระราชาทรง
พระราชทานอาหารรสเลิศอย่างนี้ ทำไมท่านนำไปถวายดาบส”
ปุโรหิตตอบว่า “ข้าพเจ้ายังกำหนัดอยู่ ยังเป็นผู้ครองเรือน ต้อง
เลี้ยงบุตรและภรรยา ข้าพเจ้าควรถวายโภชนะแด่ดาบส
ผู้เรืองตบะเป็นวุฒิบุคคล อบรมตนดีแล้ว”