ธรรมะเพื่อประช: ความเพียรสู่ความสุข : หน้า 130/580

ธรรมะเพื่อประช เพียรจนสำเร็จประโยชน์ ในธรรมวินัยนี้โดยแท้” ๑๒๕ ความเพียรเป็นหัวใจในการประพฤติปฏิบัติธรรมและยัง กุศลธรรมให้เจริญขึ้นในจิตใจ การที่บุคคลจะล่วงทุกข์ได้ ย่อม ต้องอาศัยความเพียร โดยเฉพาะความเพียรในการฝึกฝนใจให้ หยุดนิ่ง เป็นสิ่งที่ประเสริฐที่สุด เพราะเป็นความเพียรพยายาม ในกิจที่แท้จริง ในงานที่แท้จริงของเรา และเป็นทางมาแห่งบุญ กุศลของเราด้วย ถือเป็นมหัคคตกุศลอันยิ่งใหญ่ ไม่ใช่บุญเล็กๆ น้อยๆ เพราะเป็นบุญที่จะทำให้เราหลุดพ้นจากกิเลสอาสวะ และบรรลุมรรคผลนิพพานในที่สุด เราเกิดมาเพื่อมาทำพระนิพพานให้แจ้ง และแสวงบุญ สร้างบารมี ถึงแม้ว่าเรายังไปไม่ถึงนิพพานซึ่งเป็นเอกันตบรมสุข แต่เราล้วนปรารถนาความสุขกันทุกคน อยากมีชีวิตอยู่อย่าง เป็นสุข นั่งเป็นสุข ยืนเป็นสุข เดินเป็นสุข นอนเป็นสุข จะอยู่ แห่งหนตำบลใด ล้วนอยากมีความสุข กระทั่งยามหลับก็อยาก หลับเป็นสุข ตื่นเป็นสุข ความสุข คือ สุดยอดปรารถนาของเรา และมวลมนุษยชาติทั้งหลาย การที่จะเข้าถึงความสุขอย่างนี้ได้ ต้องอาศัยใจหยุดนิ่ง “นตฺถิ สนฺติปรํ สุข” สุขอื่นนอกจากใจหยุด ใจนิ่งไม่มี และในการฝึกใจให้หยุดนิ่งนี้ ต้องอาศัยความเพียร ถ้าเกียจคร้านก็ไม่ได้ผล เพราะไม่บรรลุถึงความสุขที่แท้จริง