ธรรมะเพื่อประชชน : หน้า 229/580

ธรรมะเพื่อประชll ชิตังเม .. เราชนะแล้ว ๒๒๘ *ดังเรื่องที่เกิดขึ้นในอดีต มีพราหมณ์สองสามีภรรยา ผู้ยากไร้ อาศัยอยู่ในเมืองสาวัตถี มีสมบัติติดตัวเพียงแค่ผ้านุ่ง คนละผืน และผ้าห่มที่ใช้สำหรับคลุมกายเพียงผืนเดียว เมื่อจะ ออกไปนอกบ้านก็ต้องผลัดกันไป วันหนึ่งได้มีการประกาศไป ทั่วเมืองว่า ในวันนี้พระบรมศาสดาจะมาแสดงพระธรรมเทศนา เมื่อพราหมณ์และนางพราหมณีได้ฟังการประกาศเชิญชวน ทั้งสองมีจิตยินดี ปรารถนาที่จะไปฟังธรรมด้วย เนื่องจากทั้งสองมีผ้าห่มเพียงผืนเดียว ไม่อาจจะไป ฟังธรรมพร้อมกันได้ พราหมณ์จึงบอกนางพราหมณีว่า “เธอจง ไปฟังธรรมในตอนกลางวันเถิด ส่วนฉันจะไปฟังธรรมในตอน กลางคืน” เมื่อถึงเวลากลางคืน พราหมณ์ได้เดินทางไปฟัง พระธรรมเทศนา เกิดความเลื่อมใสเป็นอย่างยิ่ง มีปีติแผ่ซ่านไป ทั่วสรรพางค์กาย เกิดกุศลจิตอยากถวายผ้าที่ห่มอยู่แด่พระบรม- ศาสดาเพื่อบูชาธรรม แต่ด้วยความกังวลใจ คิดว่าถ้าเราถวาย ผ้าผืนนี้แล้ว นางพราหมณีก็จะไม่มีผ้าห่มมาฟังธรรม ในขณะที่พราหมณ์กำลังคิดว่าจะถวายดีหรือไม่ถวายดีนั้น มัจเฉรจิต คือความตระหนี่ได้เกิดขึ้นและครอบง่ากุศลจิตของ เขาจนหมดสิ้น พราหมณ์จึงไม่สามารถเอาชนะความตระหนี่ที *มก. จูเฬกสาฎก เล่ม ๔๒ หน้า ๔