ภพหน้าและการสร้างบุญ : หน้า 437/580

Boประช ที่พึ่งในภพหน้า ๔๓๖ และความตาย เหมือนดอกเห็ดที่โผล่ขึ้นมาจากดิน ย่อมนำดิน ติดขึ้นมาด้วยชีวิตเราถูกความชราและมรณะครอบงำาตลอดเวลา โดยที่เราไม่ทันได้เฉลียวใจว่า นั่นคือศัตรูที่รุกรานอย่างเงียบๆ และยิ่งนานวัน ไม่ว่าจะยืน เดิน นั่ง นอน หรือเปลี่ยนอิริยาบถ ก็ไม่กระฉับกระเฉงเหมือนเดิม บางคนกว่าจะรู้ตัว อายุก็ล่วงไป ถึงเลข ๕ หรือเลข 5 ก็มี ถ้ามนุษย์มีอายุมากขึ้น พร้อมกับมีบุญบารมีแก่รอบขึ้น นับว่าได้กำาไรชีวิต แต่หากยิ่งแก่แล้วยิ่งแย่ บารมีก็ยังอ่อนอยู่ เพราะไม่ได้สั่งสมบุญกุศลไว้ ปล่อยชีวิตให้ผ่านไปกับสิ่งที่ไร้ สาระไร้แก่นสาร ชีวิตเช่นนี้ชื่อว่าเป็นชีวิตที่ขาดทุน เป็นโมฆบุรุษ เมื่อเรารู้เช่นนี้แล้ว ขอให้ตั้งใจสั่งสมบุญกันให้เต็มที่ จะได้ชื่อว่า เป็นผู้ฉลาด ไม่ประมาทในการดำเนินชีวิต *สมัยเมื่อพระผู้มีพระภาคเจ้าประทับอยู่ ณ วิหารเชตวัน ใกลเมืองสาวัตถี ครั้งนั้น มีพราหมณ์ชรา ๒ คน อายุ ๑๒๐ ปี ได้ชักชวนกันไปเข้าเฝ้าพระผู้มีพระภาคเจ้า ทั้งสองได้กราบเรียน พระผู้มีพระภาคเจ้าว่า “ข้าแต่พระโคดมผู้เจริญ ข้าพระองค์ เป็นพราหมณ์ชรามีอายุถึง ๑๒๐ ปีแล้ว แต่ยังไม่ได้สร้างความดี ไม่ได้ทําบุญกุศลอันเป็นที่พึ่งในโลกหน้าไว้เลย ขอพระองค์ *มก. ปฐมชนสูตร เล่ม ๓๔ หน้า ๒๑๔