ธรรมะเพื่อประช : หน้า 378/580

ธรรมะเพื่อประช เวลาอันทรงคุณค่ายิ่ง ๓๗๗ พระราชาทรงอ้อนวอนขอร้องเพื่อให้เขาอยู่ครองราช- สมบัติ แต่ไม่เป็นผลสำเร็จ จึงไปหาบุตรคนที่เหลือตามลำดับ และได้รับการปฏิเสธหมด ทุกคนต่างยืนยันหนักแน่นว่า จะ ออกบวช พระราชาและปุโรหิตรู้สึกผิดหวังในบุตรทั้งสี่มาก บุตรทั้งสี่ได้กล่าวว่า“ข้าแต่มหาราชเจ้า พวกข้าพระองค์ ปรารถนาจะบวชมานานแล้ว ใคร่ครวญหาทางบรรพชาดังเช่น คนหาโคที่หายไป กรรมดีควรรีบทำในวันนี้ ไม่ควรผัดวัน ประกันพรุ่ง ถ้าบุคคลใดผัดวันประกันพรุ่ง บุคคลนั้นย่อมเสื่อม จากการงาน” แม้แต่อชปาลกุมารซึ่งเป็นบุตรคนเล็กของปุโรหิต ก็ยังมี ใจ เด็ดเดี่ยวเกินวัย ได้กล่าวเตือนพระราชาและบิดาว่า “ธรรมดา สัตว์ทั้งหลายย่อมตายในวัยเด็กก็มี ตอนแก่ก็มี ความตายไม่มี เครื่องหมายบอกว่า ผู้ใดจะตายเวลาใด เพราะฉะนั้นข้าพระองค์ จะบวชเดี๋ยวนี้แหละ” จากนั้นทั้งสี่พี่น้องพร้อมด้วยบริวารต่าง พร้อมใจกันออกบวชทั้งหมด รุ่งขึ้น พราหมณ์ปุโรหิตคิดว่า “บุตรทั้งหมดของเราบวช แล้ว เราอยู่ไปก็เหมือนตอไม้ที่ไม่มียอด” จึงได้ชวนภรรยา พระราชาและพระมเหสีออกบวชพร้อมกันหมด แม้ข้าราช บริพารก็ออกบวชกันหมด ไม่เว้นแม้แต่คนเดียว