การบริโภคอย่างมีสติในพระพุทธศาสนา : หน้า 96/184

ตามกาล ประโยค๘ - วิสุทธิมรรคแปล ภาค ๑ ตอน ๑ - หน้าที่ 93 สังฆาฏิ เหมือนหยาดน้ำไม่ติดอยู่ในใบบัวฉะนั้น เธอได้อาหาร โดยการอนุเคราะห์แด่ชนอื่นตาม แล้ว จึงตั้ง (สติ) มั่นเนืองนิตย์ รู้ประมาณ ในของเคี้ยว ในของฉัน และในของลิ้มทั้งหลาย เหมือน (คนเป็นแผล) รู้ประมาณในการพอกยา รักษาแผล ฉะนั้น ภิกษุพึงเป็นผู้ไม่สยบ ฉัน อาหารแต่พอยังร่างกายให้เป็นไปได้ เหมือน (ภริยาสามี) กินเนื้อบุตรในทางกันดาร (เพื่อ ให้รอดตายผ่านทางกันดารไปได้เท่านั้น) เหมือน (พ่อค้าเกวียน) หยอดน้ำมันเพลา (เกวียน เพื่อ ให้เกวียนไปถึงที่หมายได้เท่านั้น) ฉะนั้น" ดังนี้. ก็ในความเป็นผู้ทำปัจจยสันนิสิตศีลนี้ให้บริบูรณ์ ควรเล่าเรื่อง สังฆรักขิตสามเณรผู้หลาน” (เป็นอุทาหรณ์) เพราะสามเณรนั้น พิจารณาโดยชอบแล้วจึงบริโภค ดังเธอกล่าว (ประวัติของตน) ไว้ว่า "พระอุปัชฌายะกล่าวกะข้าพเจ้าผู้กำลังบริโภค ข้าวสาลีอันเย็นสนิทว่า "แน่ะสามเณร เจ้าอย่า เป็นผู้ไม่สำรวม เผาลิ้น (ตัวเอง) เลย" ข้าพเจ้า ฟังคำของพระอุปัชฌายะแล้ว ได้ความสังเวชใน ๑. ขุ. สุ. ๒๕/๔๐๒. ๒. เพราะสามเณรองค์นี้ มีชื่อย่างเดียวกับพระสังฆรักขิตเถระผู้เป็นลุง เมื่อพูดถึงเธอจึงต้องเติม คำ ภาคิเนยฺย (ผู้หลาน) ประกอบไว้ด้วย.