วิสุทธิมรรคแปล ภาค ๑ ตอน ๑ - หน้าที่ 166 : หน้า 170/184

ประโยค๘ - วิสุทธิมรรคแปล ภาค ๑ ตอน ๑ - - หน้าที่ 166 ให้แม่นยำเสียแต่ในกลางวัน ด้วยเมื่อกำหนดเสียอย่างนั้น มันจะได้ ไม่เป็นสิ่งชวนกลัวสำหรับเธอในเวลากลางคืน" (๕) อมนุษย์ทั้งหลาย แม้นมันจะเที่ยวส่งเสียงร้องไปก็อย่าประหารมันด้วยวัตถุอะไร ๆ (๖) อัน โสสานิกภิกษุจะขาดไปป่าช้าเสียแม้วันเดียวย่อมไม่ควร, พระอังคุตตร ภาณกาจารย์กล่าวว่า ยังมัชฌิมยามให้สิ้นไปในป่าช้า แล้วกลับเสีย ในปัจฉิมยามก็ควร (๒) ของเคี้ยวของกินที่อมนุษย์ชอบ เช่น ขนมโรยงา ข้าวเจือถั่ว ปลา เนื้อ นมสด น้ำมัน น้ำอ้อยงบ โสสานิกภิกษุไม่ควรเสพ” (๘) ไม่ควรเข้าไปสู่เรือนแห่งตระกูล” แล นี้เป็นวิธี (ปฏิบัติ) แห่งโสสานิกภิกษุ ด. อารมณ์ในที่นี้ หมายเอาวัตถุต่าง ๆ ในบริเวณนั้น เช่น จอมปลวก ต้นไม้ ตอไม้ มีอะไร บ้างก็กำหนดไว้ให้แม่นยำว่า อะไรอยู่ที่ไหน ทางไหน ถึงตอนกลางคืนจะได้ไม่เห็นเป็นผีสาง อะไรไป. ๒. เพิ่งทราบนี่เองว่า ผีชาวชมพูทวีปหรือชาวสีหลทวีปชอบกินอะไร แต่อันที่จริงดูเหมือนว่า คน ชอบ กินอะไร ก็เกณฑ์ผีให้ชอบด้วย ทำเซ่นผีแล้วตัวจะได้ยกมากิน ประหลาดที่ว่า เมื่อเร็วๆ นี้ ได้ยินคณะกรรมการโภชนาการมาสนทนาออกอากาศว่า เพื่อให้ได้วิตามินหรือเพิ่มวิตามินในข้าว เวลาหุงข้าวควรปนถั่วเหลือง หรือถั่วเขียวลงไปด้วย ฟังดูเป็นวิทยาการใหม่ แต่ที่ไหนได้ คนรู้จักทำกินกันมาเป็นพัน ๆ ปีแล้ว ผีก็ชอบกินด้วย ท่านไม่ให้อรรถาธิบายว่า เพราะเหตุไร โสสานิกภิกษุจึงไม่ควรเสพของที่ผีชอบ สันนิษ ฐานว่า เมื่อภิกษุฉันของที่ผีมันชอบ แต่เธอมิได้เช่นมัน มันอยากจะกินแล้วมารบกวนเธอ อาจทำ ให้เจ็บป่วยไปก็ได้ ดังเคยได้ยินเล่ากันอยู่ในเมืองไทยนี้ เมื่อเป็นเช่นนี้ ผู้บำเพ็ญธุดงค์ข้อนี้ จำต้องศึกษาเสียให้รอบคอบก่อนว่า ผีในถิ่นนั้นชอบอะไรบ้าง จะได้ไม่เกิดเรื่องเพราะกิน น่าคิดว่า ก็ถ้าผีมันชอบเสียหมด เจ้าภูมิต้องอดดักดานหรือ ๓. ท่านว่า เพราะเนื้อตัวและสบงจีวรของเธอ อาจมีกลิ่นผีติด จะทำให้คนอื่นสะอิดสะเอียน (เกิดความรังเกียจ) และอีกอย่างหนึ่ง ปิศาจอาจตามเธอเข้าไป (รังควาน) ด้วย การเข้านั้น หมายถึงเข้าไปในเหย้าเรือนเขา มิใช่เข้าไปบิณฑบาตตามละแวกบ้าน.