วิสุทธิมรรค แปล ภาค ๑ ตอน ๑ - หน้าที่ 75 : หน้า 78/184

ประโยค๘ - วิสุทธิมรรคแปล ภาค ๑ ตอน ๑ - หน้าที่ 75 หลาย ที่ถูกโจรมัดไว้ในดง (เป็นนิทัศนะ) ได้ยินว่า โจรทั้งหลายมัดพระเถระ (รูปหนึ่ง) ด้วยเถาหญ้านาง (ทิ้ง) ให้นอนในดงมหาวัตตนี พระเถระนอนอยู่อย่างไรนั่นแหละ เจริญวิปัสสนาตลอด ๗ วัน ได้บรรลุอนาคามิผลแล้วถึงมรณภาพใน ที่นั้นเอง ไปเกิดในพรหมโลก (อีกเรื่องหนึ่ง) พวกโจรมัดพระเถระ อีกรูปหนึ่งด้วยเถาหัวด้วน (ทิ้ง) ให้นอนอยู่ในตัมพปัณณ์ทวีป พระ เถระนั้นเมื่อไฟป่าไหม้ลามมาก็หาเด็ดเถาวัลย์ไม่ สำเร็จเป็นพระอรหันต์สมสีสี ปรินิพพานไป เริ่มตั้งวิปัสสนาจน พระอภัยเถระผู้เป็น ทีฆภาณกะ (กล่าวคัมภีร์ทีฆนิกาย) เดินทางไปพร้อมกับภิกษุ ๕๐๐ ได้พบเข้า จึงให้ทำฌาปนกิจสรีระของพระเถระแล้ว ให้ก่อพระเจดีย์ (บรรจุอัฐ) ไว้ เพราะเหตุนั้น กุลบุตรผู้มีศรัทธาแม้อื่น เมื่อจะยังพระปาฏิโมกข์ให้หมดจด แม้จะพึงสละ ชีวิต ก็ไม่พึงทำลายสีลสังวรที่พระโลกนาถเจ้า ทรงบัญญัติไว้. เหมือนอย่างว่า ปาฏิโมกข์สังวร ภิกษุพึงให้ถึงพร้อมด้วยศรัทธา ฉันใด อินทรีย์สังวรก็พึงให้ถึงพร้อมด้วยสติฉันนั้น เพราะว่าอินทรีย สังวรศีลนั้น เป็นสติสาธนะ (มีสติเป็นเหตุให้สำเร็จ) เหตุที่อินทรีย์ ทั้งหลายที่ตั้งมั่นแล้วด้วยสติ ไม่เป็นช่องที่โทษทั้งหลายมีอภิชฌา เป็นต้น จะพึงไหลเข้ามาได้ เพราะเหตุนั้น อินทรียสังวรนั้นอันพระ โยคีผู้เมื่ออนุสรณ์ถึง (พระธรรมเทศนา) อาทิตตปริยาย โดยนัยว่า "ภิกษุทั้งหลาย จักขุนทรีย์ถูกทิ่มเอาด้วยเหล็กอันเผาไฟจนร้อนโชน