การสมาทานรุกขมูลกังคะ ในวิสุทธิมรรค : หน้า 162/184

ประโยค๘ - วิสุทธิมรรคแปล ภาค ๑ ตอน ๑ - หน้าที่ 158 [ คาถาสรูป ] นักพรตผู้สงัด ไม่คลุกคลี (กับใคร) ยินดี ในเสนาสนะอันสงัดยังพระมานัสของพระนาถะเจ้า ให้ทรงยินดี เพราะการอยู่ป่า อาศัยอยู่ในป่าผู้เดียว ย่อมได้ความสุขอันใด แม้เทวดากับทั้งพระ อินทร์ ก็ไม่ได้รสแห่งควาสุขอันนั้น และเธอ ผู้นี้แล ทรงไว้ซึ่งผ้าบังสุกุลอันเป็นดุจเกราะเข้าสู่ สงครามคือป่า มีธุดงค์ที่เหลือเป็นอาวุธ ก็สามารถ จะชำนะมารพร้อมทั้งพาหนะได้ ไม่นานเลย เพราะเหตุนั้น ภิกษุผู้เป็นบัณฑิตพึงทำความยินดี ในการอยู่ป่าเถิด. นี้เป็นคำพรรณนาการสมาทาน วิธี (ปฏิบัติ) ประเภท ความแตก และอานิสงส์ในอารัญญิกังคะ 6. รุกขมูลกังคะ [ การสมาทานรุกขมูลกังคะ ] แม้รุกขมูลกังคะ ก็เป็นอันสมาทานด้วยคำสองคำนี้ คำใดคำหนึ่ง ว่า ฉนุน ปฏิกขิปามิ ข้าพเจ้างดที่มุงบัง รุกขมูลิกงค์ สมาทิยามิ ข้าพเจ้าสมาทานองค์ของภิกษุผู้มีอันอยู่ ณ โคนต้นไม้เป็นปกติ ดังนี้ [วิธี (ปฏิบัติ) ในรุกขมูลกังคะ ] ก็รุกขมูลิกภิกษุนั้น พึงเว้นต้นไม้เหล่านี้เสีย คือ ต้นไม้ที่ตั้งอยู่