วิสุทธิมรรคแปล ภาค ๑ ตอน ๑ : หน้า 84/184

ประโยค๘ - วิสุทธิมรรคแปล ภาค ๑ ตอน ๑ - หน้าที่ 81 สะดุ้งกลัว จึงทอดจักษุ แลดูชั่วแอก อย่า พึงไปสู่อำนาจขิงจิตที่หลุกหลิกเหมือนลิงป่า, [ พระมหามิตตเถระ ] แต่ ก ฝ่ายหนึ่ง โรคฝีมีพิษเกิดขึ้นแก่โยมหญิงของพระมหามิตตเถระ แม้ธิดาของนางก็บวชในสำนักภิกษุณี นางจึงกล่าวกะภิกษุณีธิดานั้นว่า "ไปเถิด แม่คุณ เธอจงไปสู่สำนักพี่ชาย บอกความที่โยมไม่สบาย แล้วนำยามาเถิด" ภิกษุณีนั้นไปบอกแล้ว พระเถระกล่าวว่า "ฉัน ไม่รู้จะเก็บยาต่าง ๆ มียารากไม้เป็นต้นมาต้มเป็นยาให้ดอก บอกยาแก่เธอ (ดังนี้ อหิ ยโต ปพฺพชิ ฯเปฯ มาตุยา เม ผาสุ โหตุ) "เรา จำเดิมแก่กาลที่บวชแล้ว ไม่เคยมีจิตสหรคตด้วยโลภ แล้วทำลายอินทรีย์ทั้งหลาย แลดูรูปที่เป็นวิสภาคเลย ด้วยคำสัตย์นี้ ขอ ความผาสุกจงมีแก่โยมหญิงของเราเถิด" เธอ (กลับ) ไปเถิด จง ว่าคำ (อหิ ยโต ฯ เป ฯ) ที่เรากล่าวแล้วนี้ลูบสรีระของอุบาสิกาเถิด" ภิกษุณีนั้น (กลับ) ไปแจ้งเนื้อความนั้นแล้ว ได้กระทำตามสั่ง ทันใดนั้นเอง ฝีของอุบาสิกาก็ฝ่อหายไป เหมือนฟองน้ำแตกหายไป ฉะนั้น นางลุกขึ้นแล้วเปล่งวาจาแสดงความชื่นบานออกมาว่า "ถ้า พระสัมมาสัมพุทธเจ้ายังดำรงพระชนม์อยู่ไซร้ ไฉนพระองค์จะไม่พึง ทรงลูบศีรษะของภิกษุผู้เช่นดังบุตรของเรา ด้วยพระหัตถ์อันมีลาย วิจิตรเล่า" ดังนี้. เหตุนั้น แม้บุคคลอื่น ผู้มีความสำคัญว่า (ตน) เป็นลูกสกุล ได้บวชในพระศาสนาแล้ว