วิสุทธิมรรค: ศีลและจิตบริสุทธิ์ : หน้า 99/184

ประโยค๘ - วิสุทธิมรรคแปล ภาค ๑ ตอน ๑ - หน้าที่ 96 ชีวิตเป็นที่สุด เหมือนศีลของพระมหาติสสเถระผู้ฉันมะม่วง ซึ่งพำนัก อยู่ที่จีวรคุมพพวิหารฉะนั้น จริงอย่างนั้น ท่านผู้มีอายุนั้นไม่ละอยู่ซึ่ง สัปปุริสานุสสติ (ความตามระลึกถึงสัตบุรุษ) นี้ว่า "นรชนพึงสละทรัพย์ เพราะเหตุแห่งอวัยวะอัน ประเสริฐกว่า เมื่อจะรักษาชีวิต จึงสละอวัยวะเสีย เมื่อระลึกถึงธรรม พึงสละอวัยวะ ทรัพย์ และแม้ ทั้งชีวิตเสียทั้งหมด" ดังนี้ แม้เมื่อความสงสัยในชีวิตมีอยู่ ก็ไม่ล่วงสิกขาบท อาศัยอปริยันต ปาริสุทธิศีลนั้นแล อยู่บนหลังของอุบาสกนั่นเอง ได้บรรลุพระอรหัต ดังท่านกล่าว (ประวัติ) ไว้ว่า (พระมหาเถระให้โอวาทตนว่า) "อุบาสกนี้มิใช่บิดา ทั้งไม่ใช่มารดา ไม่ใช่ญาติ ทั้งไม่ใช่เผ่าพันธุ์ของ เจ้า เขาทำกิจเช่นนี้ให้ ก็เพราะเหตุแห่งเจ้าเป็นผู้ มีศีล" (ดังนี้แล้ว) ยังความสังเวชให้เกิดแล้ว พิจารณา (สังขาร) โดยแยบคาย ทั้งที่อยู่บน หลังขอลอุบาสกนั้น ได้บรรลุพระอรหัตแล้ว" ดังนี้ ศีลของกัลยาณปุถุชนทั้งหลาย อันเว้นจากมลทิน แม้มาตรว่า ความเกิดขึ้นแห่งจิต (คิดจะล่วง) เพราะเป็นศีลที่บริสุทธิ์ยิ่ง เหมือน แก้วมณีแท้อันนายช่างเจียระไนดีแล้ว และเหมือนทองคำที่นายช่างทำ บริกรรมดีแล้ว ตั้งแต่กาลที่อุปสมบทมา ย่อมเป็นปทัฏฐานแห่งพระ