วิสุทธิมรรค: การเข้าใจเวทนาใหม่และเก่า : หน้า 71/184

ประโยค๘ - วิสุทธิมรรคแปล ภาค ๑ ตอน ๑ - - หน้าที่ 68 ฉะนั้น" ดังนี้นัยหนึ่ง อีกนัยหนึ่ง จึงทราบอรรถาธิบายในข้อนี้ว่า "เวทนาใดที่ท่านเรียกว่าเวทนาเก่า เพราะอาศัยการบริโภคของอันไม่ เป็นสัปปายะและบริโภคเกินประมาณในปัจจุบันเกิดขึ้น ด้วยอำนาจกรรม เก่าเป็นปัจจัย เราเมื่อยังปัจจัยแห่งเวทนาเก่านั้นให้เสื่อมไปด้วยบริโภค อาหารที่เป็นสัปปายะและบริโภคพอประมาณ ชื่อว่าย่อมกำจัดเวทนาเก่า นั้นเสียได้ด้วย และเวทนาใดที่เรียกว่า เวทนาใหม่ เพราะอาศัยก่อ กรรม คือการบริโภคที่ไม่ชอบ ซึ่งตนกระทำในบัดนี้ เกิดขึ้นต่อ เราเมื่อไม่ให้มูลแห่งเวทนาใหม่นั้นเกิดขึ้น ด้วยอำนาจ ไป แห่งการบริโภคชอบ ดังนี้ก็ได้. ชื่อว่าจักไม่ยังเวทนาใหม่นั้นให้เกิดขึ้นด้วย" ก็แล การถือความบริโภคชอบ การละอัตตกิลมถานุโยค และ การไม่ละเลยสุขอันชอบธรรม (๓ ประการนี้) พึงทราบว่า เป็นอัน ทรงแสดงครบแล้ว ด้วยปาฐะเพียง ๒ ข้อนี้ ข้อว่า ยาตรา จ เม ภวิสฺสติ ความว่า ภิกษุคิดว่า "ด้วย การบริโภคพอประมาณ ความเป็นไป กล่าวคือความดำเนินไปตลอด กาลนาน เพราะความไม่มีอันตรายที่จะเข้ามาตัดรอนชีวิตินทรีย์ หรือ จะบั่นทอนอิริยาบถ จักมีแก่เรา อนึ่งว่า จักมีแก่ร่างกายของเราที่มี ความเป็นไปเนื่องด้วยปัจจัยนี้ด้วย" ดังนี้แล้วเสพ (บิณฑบาต) เหมือนคนมีโรคเรื้อรังเสพยาแก้โรคฉะนั้น สองบทว่า อนวช- * คือ ปุราณญจ เวทน์ ปฏิหงขาม ข้อ ๑ นวญจ เวทน์ น อุปปาเทสสามิ ข้อ ๑ บ้าง ก็รวมเอา วิหึสุปรติยา และ พรหมจริยานุคฺคหาย เข้าด้วยกันเป็น ๔ ข้อ