การบรรลุโลกุตรธรรมของพระมหาสังฆรักขิตเถระ : หน้า 100/184

ประโยค๘ - วิสุทธิมรรคแปล ภาค ๑ ตอน ๑ - หน้าที่ 97 อรหัต โดยแท้ เหตุนั้น ท่านจึงเรียกว่าปริปุณณปาริสุทธิศีล เหมือน ศีลของพระมหาสังฆรักขิตเถระและพระภาคเนยยสังฆรักขิตเถระฉะนั้น [ เรื่องพระมหาสังฆรักขิต ] ได้ยินว่า พระภิกษุสงฆ์เรียนถามถึงการบรรลุโลกุตรธรรมกะ พระมหาสังฆรักขิตเถระผู้มีพรรษา ๖๐ ล่วงแล้ว นอนอยู่บนเตียงเป็นที่ มรณะ พระเถระบอกว่า "โลกุตรธรรมของเราไม่มี" ครั้งนั้นภิกษุ หนุ่มผู้อุปัฏฐากท่านเรียนว่า "ท่านผู้เจริญ คนทั้งหลายอยู่ในที่ประมาณ ๑๒ โยชน์โดยรอบ ประชุมกันด้วยคิดว่า "พระคุณเจ้าปรินิพพาน ดังนี้ ความร้อนใจในภายหลังจะต้องมีแก่มหาชน เพราะการมรณภาพ อย่างปุถุชนแห่งพระคุณเจ้า" พระเถระกล่าวว่า "อาวุโส เราไม่ เริ่มตั้งวิปัสสนา เพราะปรารถนาว่า 'จัก (รอ) พบพระผู้มีพระภาค เมตเตยยะดอก" ถ้ากระนั้น เธอจงช่วยเราให้นั่งแล้วทำโอกาส (แก่ เรา)" ภิกษุหนุ่มนั้นช่วยพระเถระให้นั่งแล้วออกไปข้างนอก พระเถระ ได้บรรลุพระอรหัตพร้อมกับการออกไปแห่งภิกษุนั้นนั่นเอง จึงให้สัญญา ด้วยการดีดนิ้วมือ พระสงฆ์มาประชุมกันแล้ว กราบเรียนว่า ผู้เจริญ พระคุณเจ้ายังโลกุตรธรรมให้เกิด ในเวลาจวนมรณภาพ เห็นปานนี้ ชื่อว่าได้กระทำกิจที่บุคคลทำได้ยาก" พระเถระกล่าวว่า "อาวุโสทั้งหลาย นี่มิใช่กิจทำได้ยาก เออก็เราจักบอกกิจที่ทำยากแก่ท่าน ทั้หลาย (คือ) อาวุโสทั้งหลาย เราระลึกถึงกรรมที่ได้กระทำด้วย "ท่าน