ประเภทแห่งอัพโภกาสิกภิกษุ : หน้า 167/184

ประโยค๘ - วิสุทธิมรรคแปล ภาค ๑ ตอน ๑ - [ ประเภทแห่งอัพโภกาสิกภิกษุ] - หน้าที่ 163 ว่าโดยประเภท แม้อัพโภกาสิกภิกษุนี้ ก็มี ๓ พวก ใน พวกนั้น สำหรับผู้ถืออย่างอุกฤษฎ์ จะเข้าไปอาศัย (เงา) ต้นไม้ หรือภูเขาหรือเรือนอยู่ ย่อมไม่ควร ต้องทำจีวรกุฏิ (กระโจมจีวร) อยู่กลางแจ้งนั่นแหละ สำหรับผู้ถืออย่างกลาง จะเข้าไปอาศัย (เงา) ต้นไม้ ภูเขา และเรือนอยู่ (แต่) ไม่เข้าไปข้างใน ก็ควร” สำหรับ ผู้ถืออย่างเพลา แม้เงื้อมเขาที่คนมิได้มุงบัง (เสริม) แม้ซุ้มกิ่งไม้ แม้ผ้า แม้กระท่อม (ร้าง) อันตั้งอยู่ในนานั้น ๆ ที่คนเฝ้านาเป็นต้น ทิ้งไว้ ย่อมควร (ทั้งนั้น) แล [ ความแตกในอัพโภกาสิกังคะ ] ก็ธุดงค์แห่งอัพโภกาสิกภิกษุทั้ง ๓ พวกนี้ ย่อมแตกในขณะที่ เธอไปสู่ที่มุงบังก็ดี โคนไม้ก็ดี เพื่ออยู่ (ส่วน) พระอังคุตตร ภาณาจารย์ทั้งหลายกล่าวว่า "(ธุดงค์นี้ย่อมแตก) ในขณะที่เธอ รู้อยู่แล้วยังอรุณ ให้ตั้งขึ้นในที่มุงบังก็ดี โคนไม้ก็ดี นั้น” นี้เป็นความ แตกในอัพโภกาสิกังคะนี้ [ อานิสงส์แห่งอัพโภกาสิกังคะ ] ส่วนอานิสงส์ดังต่อไปนี้ คือ (๑) ตัดอาวาสปริโพธได้ (๒) บรรเทาถีนมิทธะได้ (๓) ไม่มีสถานที่ ๆ ติดข้อง สมแก่คำ * ข้างใน สำหรับต้นไม้ก็คือ โคน (หรือร่ม) สำหรับภูเขาก็คือ เอกเทศแห่งภูเขา เช่น เอื้อม สําหรับเรือนก็คือชายคา.