พระธรรมปิฎกฎาาแปล ภาค ๑ : หน้า 3/217

ประโยค๒ - พระธรรมปิฎกฎาาแปล ภาค ๑ - หน้าที่ 1 พระธรรมปิฎกฎาาแปล ภาค ๑ คำบรรยาย* ข้าพเจ้า อันพระภูมีกัลยาภฺเฑศะ ผู้เกล้าตนเรียน ร้อยแล้ว ประพฤติสัมมาโดยปกติ มิจฉามันคง ใคร ความดำรงมั่นแห่งพระสัทธรรม หวังอยู่ว่า "พระอรรถถกฺฎา อันพระอรรถอรรถแห่งพระธรรมบรมอัญญงาม ที่พระศกตา ผู้ฉลาดในสภาพที่เป็นธรรมและมีใช่ธรรม มีบทคือพระ สัทธรรมถึงพร้อมแล้ว มีพระอธิษฐานอันดำรงแห่งคุณา ให้ดูดสารด้วยดีแล้ว ทรงอภัยทุนนั้น ๆ แสดงแล้ว เป็นเครื่องเจริญปรีชาสมาธิ ของเทวตและมนุษย์ทั้งหลาย เป็นคำที่สมบูรณ์ละเอียด นำสับ ๆ กันมา ตั้งอยู่ในตามพ- ปณิธานวิป โดยภาษาของชาวเกาะ ยังไม่ทำความถึงพร้อม แห่งประโยชน์ ให้สำเร็จแก่สัตว์ทั้งหลายที่เหลือได้ ในพระอรรถกฎแห่งพระธรรมบั้น จะทำประโยชน์ให้สำเร็จ แก่โลกทั้งปวงได้" ดังนี้ อาราธนาโดยเคราพแล้ว จึง * นัยวเดิดพระมหาสมเด็จ กรมพระยาธิราชอภิเษกราชา ทรงแปล พ.ศ. ๒๕๔๕ ๑. พระพุทธโมอาอารย์ ๒. เป็นนามพระสัมเณรองค์หนึ่ง ในสมัยพระพุทธโมนา- รย์ ไม่ใช่พระอาจารย์สลัด ในสมัยพุทธกาล ๓. เกาะเป็นที่อยู่ของชาวชนบีมิ ฝีมือแดง คือเกาะลังกา (Ceylon)