พระธัมปิฏก ภาค ๑ - บทเรียนจากมหากาล : หน้า 94/217

ประโยค - พระธัมปิฏกถูกแปล ภาค ๑ - หน้าที่ 92 เป็นผู้ไม่ประมาณในเวียนทั้งหลาย ฝ่ายเราจักไปฟังธรรม" ดังนี้แล้ว ไปถวายบังคมพระตถาคต นั่งที่สูงบริเวณแล้ว วันนั้น พระศาสดา เมื่อจะตรัส ponิุพัทธ์ ตามอธิษฐานของ มหากาล้านึ จงตรัสไทย ความเลวกามและความเศร้าหมองแห่ง กามทั้งหลาย โดยปริยายเป็นอันมาก ด้วยสามารถแห่งสูตรมีทุกข์- ขันสูตรเป็นอาทิ มหากาลได้สดับพระธรรมเทศนาแล้ว จึง คิดว่า "ขู่ว่า คงจะจำต้องจะสิ่งทั้งปวงไป โอคะ (และ) อนาถี ทั้งหลาย ย่อมไม่ผิดดามบุคคลผู้ไปปรโลกเลย เราจะต้องการอะไร ด้วยการครองเรือน เราจักบวช" แล้วมหาชนถวายบังคมแล้ว หลีกไป ทูลขอบรรพชาผ่าบพระศาสดา เมื่อพระศาสดารับจ้างว่า "ผู้ ที่ท่านอาราไว้ ไม่มีหรือ?" ทูลว่า "น้องชายของข้าพระองค์ซึ่ง พระองค์ตรัสว่า "ถากะนั้น เธอจงลงเขาเสีย,"' ทูลรับว่า "ดีละ พระเจ้าข้า" กลับมาบอกน้องชาย ดั่งนี้ว่า "พ่อ เจ้าของปกครองสมบัติทั้งหมดนี้เถิด.." ฎ. ก็ทิเบล่า? ขอบริ ม. พี่คงว่านในสำนักของพระศาสดา เข้อำนวยพื่อนี่นั่ง ด้วยประกาศ่าง ๆ ก็ไม่อาจให้กลับได้ จึงกล่าวว่า "ดีละพี่ขอพี่ง ทำตามอัยยาศัยเถิด" มาหากาลไปบวงในสำนักของพระศาสดาแล้ว ฝ่ายขอลากิ (ไป) บวง ด้วยตั้งใจว่า "เราก็ชวนพี่ชายสิค"... [พระมหากาลนำพี่ชายสำนักคุณง์] ในกาลต่อมา มาหากาลได้อุปสมบทแล้ว เข้าไปเฝ้าพระศาสดา