บทสนทนาของพระมหาบุรุษเกี่ยวกับผ้ากาสะวะ : หน้า 112/217

ประโยค - พระบาคาร่าปกติวา ถอดลับไปข้างหลังหลบทแล้ว. ที่นั่น จึงวิ่งเข้าไป เพื่อจะจับนายพรานช้างนั้น ด้วยสำคัญว่า "เจ้าคนนี้ ให้ช่างของเราจับหาแล้ว." นายพรานช้างถอนนี้ แอบบังต้นไม้ต้นหนึ่ง ที่นั่น พระมหาบุรุษเร่งรวบเขาพร้อมกับต้นไม้หมายไว้ว่าจักจับฟาดคลำที่แผ่นดิน,"(ครับ) เห็นผ้ากาสะวะที่เขานำออกแสดง จึงยิ่งยังไง ว่าว่าํ"ถ้าเราจับประโยรียในบุรุษปีนี้ซิ," ชื่อว่าความละอายในพระพุทธเจ้า พระปิ่นอฏุพุทธะและพระนิฉาสพหลายพ่อง จักเป็นอันเราทำลายแล้ว," ซักถามว่า "ญาติของเราประมาณเท่านี้ เจ้ให้จับหายแล้วหรือ?" นายพรานช้างรับสารภาพว่า "จะ นาย." พระมหาบุรุษกล่าวว่า "เพราะอะไรงั้นจึงได้ทำกรรมอั้นหยาบอย่างนี้? เจ้ำผ้าคนไม่สมควรแก่ตน สมควรแก่ท่านผู้ปรารถนากระทงหลาย เมื่อทำกรรมอันลามากเห็นปานนี้ ชื่อว่าทำกรรมอันหนัก." ก็แล้ว ครั้นกล่าวอย่างนั้นแล้ว เมื่อจะมีงี้ขึ้น จึงกล่าวคาถาว่า 'ผู้ใด มิก็ลดดูน้าผ้าด้ายไม่ออก ปราศจาก ทมและสีลจะ นุ่มห่มผ้ากาสะวะ, ผู้ันย่อมไม่ควรนุ่มผ้ากาสะวะ, ส่วนผู้ใด พึงเป็นผู้มีมิก็ลดดูน้าผ้าดินคาบแล้ว ตั้งมั่นดีในสิทธิหลาย ประกอบด้วยทมะและสีลอ, ผู้ันแล ย่อมควรนุ่มห่มผ้ากาสะวะ'"