พระธัมมทัชภูมิฉบับแปล ภาค ๑ : หน้า 209/217

ประโยค - พระธัมมทัชภูมิฉบับแปล ภาค ๑ หน้าที่ 207 ไวแล้ว,' ไปสู่สุด ยอมพลีดพลีดยิง ๙ ขึ้นไป. " [แก้อรรถ] บรรดาท่านหลานนั้นว่าย ธิษฏิ ความว่า ยอมพลีดพลีดยิงใน โลกนี้ ด้วยความเพลิดเพลินเพราะกรรม บทว่า ปจเจก ว่า ยอมพลีดพลีดยิงในโลกหน้า ด้วย ความเพลิดเพลินเพราะวิบาก บทว่า คาถปุณฺโณ คือ ผู้ทำบุญมีประการต่าง ๆ. บทว่า อุโยคตว ความว่า ยอมพลีดพลีดยิงในโลกนี้ ด้วย คิดว่า "กุศลเราทำไว้แล้ว," บาปเราไม่ได้ทำ." เมื่อเสวยวิบากชื่อว่า ยอมพลีดพลีดยิงในโลกหน้า สองบทว่า ปูชึเม ความว่า เมื่อยอมพลีดพลีดยิงในโลกนี้ ชื่อว่า ยอมเพ็ดพลีดพลีด เหตุอัศจรรย์ความเพลิดเพลินเพราะกรรม ด้วย เหตุเพียงโสมันเท่านั้นว่า "เราทำบุญไว้แล้ว." บทว่า ภูยโย เป็นต้น ความว่า ถึงเขาปุ๊สสุดแล้ว เมื่อ เสวยทพผลมิด ตลอด ๗๗ โกลูปีบ้าง ๖๐ แสนปีบ้าง ย่อยชื่อว่า เพลิดเพลินอย่างยิ่งในคุศตบุรี ด้วยความเพลิดเพลินเพราะวิบาก ในกาลบรรกาศา คนเป็นอันมาก ได้เป็นอธิบายบุคคลมีโลคบัน เป็นต้นแล้ว พระธรรมเทศนา ได้เป็นประโยชน์แก่มหาชน ดังนี้แหละ. เรื่องนามสมณเวที จบ.