บทสนทนาและความเข้าใจในภาษาบาลี : หน้า 167/217

ประโลม - พระเก็บภาพถูกลอบแผลง ภาค ๑ หน้าที่ 165 นางพา. ท่านนำภาระ ไปได้เท่าไร ? พาผู้. ภาระประมาณหนึ่ง นางพา. ท่านเมื่อกำภาระประมาณเท่านั้น ไป ไปได้ดีโข พาผู้. ได้ ๑ โยชน์. นางพา. ในที่สุดท่านไปแล้ว นางพา ไร ? ผู้ทำการรวดเท้า หรือ ประคบประหมมให้แก่ท่านอยู่หรือ ? พาผู้. หมิไม่ นางผู้อภิญ นางพา. เมื่อเป็นเช่นนั้น ท่านคงได้รับทุกข์มากนะ ? จริงอยู่ ชื่อว่าผู้ทำกรรมมีรวดเท้าเป็นต้น สำหรับสัตว์จริง - ฉนทั้งหลายอ่อนไม่มีเมล็ดแก่ แต่ส่วนพา กล่าวคำเห็นปานนั้นเพื่อ พูดถึงถามสังโญ้น พาผู้นั้นจะสันขึ้นด้วยคำของนางพาแล้ว. ฝ่ายจำปาพนธ์ ขอนิดน่ะมวดแล้ว ไปยังที่สำนักอยู่ กล่าวว่า "มาเดิ พ่อ เราจำไป" พูดช่องนั้นตอบว่า "ท่านจงไป เกิด, ข้าพเจ้าไม่ไป." ตามนั้น นายกัปกะ อ้อนวอนพนั้น แล้ว ๆ ล่าวว่า "เราจะยังพานั้นซึ่งไม่ปรารถนาจะไปก็กลัวแล้ว จำแนไป" ดังนี้แล้ว กล่าวกว่าว่า 'เราจำทำปฏิทํิหมานแหลมยาว ๑๒ นิ้ว แก่เจ้า, เราจำทีมแทงกายของเจ้า , แน่ะเจ้าผา เจ้าจงรู้ อย่างนี้."' พาได้ฟังคำั้นแล้ว กล่าวว่า ตอบว่า "เมื่อเป็นเช่นนั้น, ข้าพเจ้า ก็จักรู้ก็ตือควรทำแก่ท่านบ้าง" ดังนี้แล้ว กล่าวกวานี้ว่า