พระอิ่มปัททิธูปถูกถามแปล ภาค ๑ หน้าที่ 39 : หน้า 41/217

ประโยค - พระอิ่มปัททิธูปถูกถามแปล ภาค ๑ หน้าที่ 39 บิณฑบาต เสด็จถึงประตูเรือนของพระมาณ์ โดยลำดับ [มุฏฐิคุณที่ทำใจให้เสื่อมในพระพุทธเจ้า] ในขณะนั้น มุฏฐิฤทธีมานพ กลับงอนผิดหน้าไปข้างใน เรือน พระศาสดาทรงทราบว่าไม่เห็นพระองค์ จึงไม่ได้ส่งพระกัม ไปราวหนึ่ง มานพคิดว่า "นี่แสงสว่างอะไร ?" จึงนอนพลิก กลับมา เห็นพระศาสดาแล้ว คิดว่า "เฮาอภัยบิดาเป็นอันธพาล จึงไม่ได้เข้าไปเฝ้าพระพุทธเจ้าเห็นบาปนี้แล้ว ทำความวนวาย ด้วยกาย หรืออาวทาน หรือฟังธรรม, เดี๋ยวนี้แม้เมื่อสองข้าง ของเราก็อไม่ไหว. จะทำอย่างอื่นไม่ม" ดังนี้แล้ว ได้ทำใจ เท่านั้นให้เสื่อมไส [เพราะในสิ่งใสทำกาละไปเกิดในทางโลก] พระศาสดาทรงพระดำรัสว่า "พอละ ด้วยการที่มานพนี้ทำใจให้ เสื่อมไส ประมาณเท่านั้น" ก็สั่งให้กลิไปแล้ว. เมื่อพระตกาด พอกำลังเสด็จลับตาไป, มานพนั้นมีใจเสื่อมไส ทำกาละแล้ว เป็น ประดุจดังว่า หลับแล้วกลับตื่นขึ้น ไปเกิดในนิวามนทองสูงประมาณ 30 โยชน์ในทางโลก.(ต่อ) [พระมหมณีคร่ำครวญถึงบุตร] ฝ่ายพระมณีทำมานพจิรีระมาณพนั้นแล้ว ได้มีแต่การ ร้องไห้เป็นอเนื่องหน้า ไปที่ป่าวา (เสมอ) ทุกวัน ๆ ร้องให้พลาง นั่งพลางว่า "เจ้าลูกคนเดิมของพ่ออยู่ที่ไหน ? เจ้าลูกคนเดิมของ พ่ออยู่ที่ไหน ?"