พระธรรมปิฎกฉบับแปล ภาค ๑ - หน้า 70 : หน้า 72/217

ประโยค - พระธรรมปิฎกฉบับแปล ภาค ๑ - หน้า 70 [แก้ธรร] บรรดาบุคคลนั้น กล่าวว่านะ ทิ ตั้งเป็นต้น ความว่างเหมือนอย่างว่า บุคคล แม้มีอ่างที่ซึ่งเป็นแล้วด้วยของไม่สะอาดมีน้ำลายและน้ำมูกเป็นต้น ด้วยของไม่สะอาดเหล่านั้นแห่ ย่อมไม่อาจทำให้เป็นที่หมดจด หายกลิ่นเหม็นได้ โดยที่แท้ ที่นี้กลับเป็นที่ไม่หมดจดและมีกลิ่นเหม็นยิ่งกว่าก่าอื่น ฉันใด บุคคลเมื่อคำตอบชนผู้ต่ำอยู่ ประหารตอบชนผู้ประหารอยู่ ย่อมไม่อาจรวบรวมให้บังด้วนได้, โดยที่แท้ เข้าว่าเขาทำรื่นนั่นเอง ให้ยิ่งฉันนั้นเทียว, แม้นในกาลไหน ๆ ขึ้นชื่อว่า เวสต์ทั่วหลาย ย่อมไม่ระงับได้ด้วยเวร, โดยที่แท้ ชื่อว่าอ่อนเจริญอย่างเดียว ด้วยประกาศนี้. สองบทว่า อวยรณ จ สมุนติติ ความว่า เหมือนอย่างว่า ของไม่สะอาด มีน้ำลายเป็นต้นเหล่านั้น อันบุคคลล้างด้วยน้ำที่ใส่อ่อน หายหมดได้, ที่นั้นอ่อนเป็นที่หมดจด ไม่มีกลิ่นเหม็น ฉันใด, เวร ทั้งหลาย ย่อมระงับ คืออ่อนสงบ ได้แก่ อ่อนถึงความไม่มีได้ด้วย ความไม่มีเวร คือด้วยน้ำคืออนันต์และเมตตา ด้วยการทำไว้ในใจโดย แบบคาย และ ด้วยการปริจารณะ ฉันนั้นนั่นเทียว บาทพระกาศว่า เอด ธมโม สนตุกโน ความว่า ธรรมนี้ คือที่นับว่า ความสงบเวร ด้วยความไม่มีเวร เป็นของเก่า คือเป็น มรรคน่ำพระพุทธเจ้า พระปิยนกพุทธเจ้า และพระปิยนาสพ ทั้งหลายทุก ๆ พระองค์ ดำเนินไปแล้ว. ในกาลจบพระกาศา นางยักษ์นี้นั่ง ตั้งอยู่ในพระโสดาบัณฑผล