พระธัมม์ทาทิตย์ฉบับแปล ภาค ๑ - หน้าที่ 107 : หน้า 109/217

ประโยค - พระธัมม์ทาทิตย์ฉบับแปล ภาค ๑ - หน้าที่ 107 อุปาสกกล่าวว่า "ถ้าธรรมะนั้น เราทั้งหลาย จับประชุมหมู่ม รวมกันในที่แห่งเดียว ขอท่านทุก ๆ คน จงรวบรวมวัตถุ่าง ๆ มี น้ำมัน งา ข้าวสาร เนื้อสัตว์ น้ำอ้อยเป็นตัน คันนี้แล้ว ให้รวม (สิ่งของ) ไว้ในที่แห่งหนึ่ง ที่นั้น กุฎุมพีผู้หนึ่ง ให้ผ้ากาสวะอันน่ามาจากแว่นฉันธาระ ซึ่งมีค่าแสนหนึ่ง แก่อุปาสกนั้นแล้ว แจ้งว่าว่า 'ถ้าทานวัตถุของท่าน ยังไม่เพียงพอใช่ไหม ท่านพึงจ่ายผืนนี้ให้ครึ่งส่วนที่บกพร่อง ถ้าทานวัดของท่านเพียงพอใช่ ท่านพึงถวาย (ผ้าผืนนี้) เกิดกี่รุปี ท่านปรากฏนา' ในกาลนั้น ทานวัตถุทุก ๆ อย่างของอุปาสกนั้นเพียง พอแล้ว, อะไร ๆ ชื่อว่ามีพร้อมแล้วมิได้ อุปาสกนั้นจึงถามมนุษย์ ทั้งหลายว่า 'ผ้ากาสวะอันหาได้ผืนนี้ คันกุฎุมพีผู้หนึ่ง กล่าวอย่างนี้แล้วจอมให้ไว้, ท่านวัด (ของพวกเรา) ก็มีเหลือเพื่อแล้ว, เราทั้งหลายจะถวายผ้ากาสวะผืนนี้แก่ท่านรูไหมล่ะ?' [ถวายผ้าผาดั้งแสนแก่พระเทวทัต] บางพวกกล่าวว่า 'ถวายแก่พระสารูครูเณร', บางพวกกล่าวว่า 'พระเทวะมันในเวลาข้าวกล้าแล้ว ก็ไป พระเทวต เป็นสหายในกรมนาคและอางค์ส่วนหลายของพวกเรา ดำรงอยู่เป็น นิติ เหมือนหม้อบ่า, พวกเราจะถวายผ้าผืนนัน้นแก่นท่าน,' แม่ เมื่อ ถ้อยคำเป็นไปหลายทาง (อย่างนั้น) พวกที่กล่าวว่า "ควรถวายแก่ พระเทวต" ได้มีจำนวนมากกว่า เมื่อเป็นอย่างนั้น พวกเขาจึงได้ ➂. ทานวัตร ได้แก่อานิสงส์บุญ.