พระเวทัศจน์กับผ้ากาสาวะนะ : หน้า 110/217

ถวายผ้ากาสาวะนัันแก่พระเวทัศจ์ [เวทัศจน์นุ่มผ้าไม่สมควรแก่ตน] พระเวทัศจน์ ตัดผ้านั้นแล้ว เย็น ย้อม นุ่มนิ่มเที่ยวไป พวกมนุษย์เห็นท่านแล้ว จึงพูดกันว่า "ผ้าผืนนี้หามควรแก่พระ เวทัศจน์ไม่ ควรแก่พระสมุทรเดชะ พระเวทัศจน์นุ่มผ้าถึงไม สมควรแก่ตนเที่ยวไป." ขณะนั้น ภิกษุผู้ผิดหวังศรุตหนึ่ง (ออก) จากกรุงราชกุฏิ ไปปลุกรุ่งสว่างดี ถวายบังคมพระศาสดา เป็นผู้อื่นพระศาสดาทรงทำ ปฎิสันถาร คราสถาถิ่นการอยู่ของพระอัครสาวกทั้ง ๒ แล้ว จึง กราบทูลเรื่องนั้นทั้งหมดจ่ำเดิมแต่ด้วน. พระศาสดา ตรัสว่า "ภิกษุ เวทัศจน์นั่นทรงผ้าที่ไม่สมควรแก่ ตนในบัดนี้เท่านั้นก็มีได้, มิใชในก่อน เธอก็ทรงแล้วเหมือนกัน" ดั่งนี้แล้ว ทรงนำอดีตนามา (ตรัสว่า) [ครั้งก่อนเวทัศจน์เป็นนายพรานช้าง] ในอดีตกาล เมื่อพระเจ้าพรหมทัศครองราชสมบัติ ในพระนคร พาราณสี, นายพรานช้าง ชาวพระนครพาราณสีผู้นี้ ล้มช้างแล้ว นางา หนึ่ง ใส่ใหญ่และเนื้อผ้าลำมาแล้วขายชีวิต. ครั้งนั้นช้าง หลายพันเชือกเดินหากินอยู่ในป่าแห่งหนึ่ง พบพระเจดูกุทธะหลาย องค์ จำเดิมแต่ก่อนนั้น เมื่อไป หมอองด้วยเขาทั้ง ๒ แล้วจบ ในกลาศไปและมา (ทุกครั้ง) แล้วจึงผ่านไป วันหนึ่ง นายพรานช้าง