พระภิษฐ์ปฏิทินฉบับแปล ภาค ๑ หน้า 82 : หน้า 84/217

ประโยค - พระภิษฐ์ปฏิทินฉบับแปล ภาค ๑ หน้า 82 [วานรถวายรังง้ำผึ้ง] ในกาลนั้น วานรตัวหนึ่ง เห็นช้างนั้นลุกขึ้น แล้ว ๆ ทำภิษฐ์มาริจักวัตร (คือการปฏิบัติ) แด่พระภิกษุเจ้า คิดว่า "เราก็ดิกทำอะไร ๆ ถวายบ้าง" เที่ยวไปอยู่ วันหนึ่ง เห็นรังผึ้งที่ไม่หักตัวมได้ หากิ่งไม้แล้ว นำรังผึ้งพร้อมทั้งกิ่งไม้ไปสู่สำนักพระศาสดา ได้เด็ดใบดงรองถวาย. พระศาสดารับแล้ว. วานรแสดอยู่ ด้วยคิดว่า "พระศาสดาจักทรงทำบิโกหรือไม่?" เห็นพระศาสดารับแล้วงงอยู่อยู่ คำว่า "อะไรหนอแล" จึงจับปลายกิ่งไม้พลิก พิฆาตดู เห็นตัวอ่อนแล้ว จึงค่อย ๆ นำตัวอ่อนเหล่านี้ออกเสียแล้ว จึงได้ถวายใหม่. พระศาสดาจงรีบิโกแล้ว. วานนั้นมีใจดี ได้จับงิ้งนั่น ๆ ยืนฟ้อนอยู่. ในกาลนั้น ก็ไม่ท้วารุนั้น จับแล้วก็ดี ถึงไม่ท้วารุนั้นก็ยึดแล้วก็ดี ทักแล้ว. วานนั้นตกลงที่ปลายตออันหนึ่ง มีตัวอ่อนปลายตอแทงแล้ว มีจิตสือโส ทำกาลกิริยานแล้ว เกิดในวิมานทองสูง 30 โยชน์ ในพคาวดิ่งส์ มิมางอัปสรพันหนึ่งเป็นบริวาร. [พระชังสังกาดฏวัตรพระอานนท์] การที่พระตกตึกเจ้า อันพระช้างอุปัฏฐาก ประทับอยู่ในราวป่าริตวันนั้น ได้ปรากฏในชมพูทวีปทั้งสิ้น. ตระกูลใหญ่ ๆ คือท่านเศรือนาถินิกะ และนางวิลาขามาหาอุปสิกา อย่างนี้เป็นต้น ได้ส่งสาสนาจากกสวดดี ไปถึงพระอานนท์เกราะว่า "บ้านเต่ สรุป: - ตกปฎิว อทาส วางถวายไว้ ณ ที่นั้น.