พระธัมปทัฏฐ์และการขอโทษ : หน้า 62/217

ประโยค - พระธัมปทัฏฐ์ถูกถามแปล ภาค ๑ หน้า ๖๐ อาตมาาพึงได้รับกล่าวสับข้างว่า "โทษของข้าพเจ้าไม่มี, โทษของผู้ใดมี; ความสาบงตกลงในเบื้องบนแห่งผู้นั้นแล" ก็รั้นสาบแล้ว จึงคิดว่า "ความสาบตกในเบื้องบนแห่งใครหนอเอน?" เมื่อใครครองไปก็เห็นว่า "ในเวลาพระอาทิตย์ขึ้น ศรีะของอาจารย์ฉกแตกออก" เสียง" ดังนั้นแล้ว อาศัยความกรุณาในท่าน จึงมให้ อรุณขึ้นไป. ๓. ก็อย่างไร อัตตรายะไม่พึงมีแก่ท่านว่า ขอโทษ? น. ถ้าท่านขอโทษอาตมาเสีย อันตรายก็จักไม่มีมี. ๓. ถ้าอย่างนั้น ท่านจงขอโทษเสียเถิด. ท. ชูติฉันนั้นเหยียบอาตมาภาพ ที่สุภาพและที่คอ อาตมาแพไม่ ยอมขอโทษฉูดโกงนั้น. ๓. ขอท่านจงอย่าไทยเสียเถิด ข้อบ ท่านอย่าทำอย่างนี้. เทวดาความพูว่า "อาตมภาพ ไม่อิจของโทษ " แม้เมื่อพระราชา ตรัสว่า "ศิระของท่านจักษะแตกออก" เสียง" ดังนี้ก็ยังไม่ขอขอโทษยู่นเอง. ลำดับนั้น พระราชวัตรลับเบื้องว่า "ท่านจงไม่ยอมขอโทษตามชอบใจของตนหรือ?" ดังนี้แล้ว จึงรับสั่งให้ราชบรุบจับเทวดาคาบนั้นมือ ที่เท้า ที่ท้อง ที่คอ ให้มผงที่บามบวมแห่งนร-คามส. นาทดาบกล่าวว่า "อาจารย์จิญาท่านลูกนี้เริ่ม, ข้าพเจ้ายอมขอโทษให้แก่นัก" ดังนี้แล้ว ถวายพระพรว่า "มหาพรตร"