พระธรรมปิฎกซึ่งถูกแปล ภาค ๑ - เรื่องภิษาภาวเมืองโกสัมพี : หน้า 76/217

ประโยค - พระธรรมปิฎกซึ่งถูกแปล ภาค ๑ - หน้า 74 ๕. เรื่องภิษาภาวเมืองโกสัมพี*[เอก] [ข้อความเบืองต้น] พระศาสดา เมื่ อประทับอยู่ในพระเชตวัน ทรงปรารภพากิริยา ชางเมืองโกสัมพี ตรี สพระธรรมเทคนิคานว่า "ปรจ น วิชานนุต" เป็นต้น. [พระวินัยธรกับพระธรรมกถีกล่าวกันเรื่องวินัย] ความผิดสารว่า กิจ ฯ รูป คือ พระวินัยรูป o พระธรรม- กถิกูป o มีวิรายุปะ ๕๐๐ ได้อยู่ในสมาธิ ใกล้เมืองโกสัมพี วันหนึ่ง ในภิท ฯ รูปนั้น พระธรรมกถีกิ ไปฐานแล้ว เว้นน้ำชะระ ที่เหลือไว้ในบาชนะ ที่ชุ่มน้ำแล้ว ก็ออมมา. ภายหลัง พระวินัยธร เข้าไปที่ชุ่มน้ำใน. เห็นน้ำบาน ออกจากพระธรรมกถีกิว่ามีว่า "ผู้มอญู ท่านเหล่าน้ำไว้หรือ?" ๖. ขอตรับ ผู้มีอายุ. ๗. กิท่านไม่รู้ว่าอาบัติ ในเพราะการเหลือน้ำไว้หรือ? ๘. ขอตรับ ผมไม่ทราบ. ๙. ไม่รู้จริงเกิด ผู้มีอายุ เป็นอาบัติในข้อดี. ๖. ถ้าอย่างนั้น ผมจัดทำคืนอาบัติในเสย. ๙. ผู้มีอายุ ก็ว่าข้อนั้นๆ นไม่เกล่ำทำ เพราะความไม่มีสติ, อานติไม่มี. * นัยสมเด็จพระมหาสมณเจ้ากรมพระยาธรรมวิริราส ทรงแปล พ.ศ. ๒๔๕๐. ๑. สรีรสลูบี กฎวา.