พระบิณฑบาตฉบับแปล ภาค ๑ - หน้า 122 : หน้า 124/217

ประโยค- พระบิณฑบาตฉบับแปล ภาค ๑ - หน้า 122 "เมื่อเป็นอย่างนี้ การอยู่ประพฤติพรหมจรรย์ ในสำนักงานของท่านนี้ก็ไม่ มีประโยชน์ เราทั้ง ๒ ออกมาเพื่อแสวงหาโมกธรรม, โมกธรรม นั้นเราไม่สามารถให้เกิดขึ้นได้ในสำนักงานนี้, องค์ชุมพฤใหญ นัก, เราเที่ยวไปยังความคมชบกัน ๆ, พระราชทาน คงจัดได้ อาจารย์ แสดงโมกธรรมสักคนเป็นแน่น." ดังนั้นนั้น ใครพูด ในที่สุด ๆ ว่า "สมฤพพรหมผู้บันดิต มีอยู่" เขาทั้ง ๒ ย่อมไปทำศาลาในที่นั้น ๆ, ปัญหาที่ขาทั้ง ๒ ถามไป อาจารย์เหล่านั้นตอบได้ไหม, แต่เขาทั้ง ๒ ย่อมแก้ปัญหาของอาจารย์เหล่านั้นได้. เขาสอบสวนทั่วชุมพฤ อย่างนั้นแล้ว กลับมายังที่อยู่ของตนจึงทำติกกว่าว่า "โลกต์ผัสหาย ในเรา ๒ คน ผู้ได้มรดรธรรมก่อน ผู้เริ่มจงบอก (แก้กัน)." เมื่อเขาทั้ง ๒ ทำนกกันอย่างนั้นอยู่ พระศาสดาเสด็จถึงกรุงราช คฤหโด้ดลบดดังว่าแล้ว ทรงรับพระวินัยแล้ว ประทับอยู่ใน เววัง. ในกาลนั้น พระอัสสชิระ ในจำนวนพระปัญจวัคย์ะระหว่าง พระอรหันต์ ๑๖ องค์ ที่พระศาสดาทรงส่งไปเพื่อประกาศคุณพระ รัตนตรัย ด้วยพระดำรัสว่า "ภิญจังหลาย พวกเธอจาริกไปเพื่อ ประโยชน์ก็อุดมกันเป็นอันมากดี," กลับมายังกรุงราชคฤห์แล้ว ในวันรุ่งขึ้น ท่านอธิษฐานจิตไปสู่กรุงราชคฤห์เพื่อบิณฑบาตแต่เช้าตู, สมบูรณ์ อุปนิสสรีปาน ทำภักดีแต่เช้าตรุแล้ว ไปยัง อารามของปริพาชก พบพระเถระ จึงคิดว่า "อนันต์บวชเห็นปานนี้ เรายังไม่เคยพบลา, ถิยูปปนี้ (คง) จะเป็นผู้ที่บรรครูบาอาจารย์เป็นพระ อรหันต์ หรือผู้บรรลุพระอรหัตตมรรคในโลก, ในนหนเราพึงเข้าไป