พระธัมมปิฎกฉบับแปล ภาค ๑ - หน้า 79 : หน้า 81/217

ประโยค - พระธัมมปิฎกฉบับแปล ภาค ๑ - หน้า 79 ภาคเจ้า ทรงอาศัยบ้านปรือเลยกะ เสด็จจำพรรษาอยู่ที่คณฑลสาละใหญ่ ในรว่าปรํมจิตวณ อันช้างปรือเลยกะอยู่ปฐวาถูกเป็นผาสุก. [พวกอุบายกมานิก] ฝ่ายพวกอุบายก ผู้อยู่ในเมืองโกสัมพีแล ไปสู่วิหาร ไม่เห็น พระศาสดา จึงถามว่า "พระศาสดาเสด็จอยู่ที่ไหน ? ขอรับ." ภิกษุ เหล่านั้นว่่า "พระองค์ทรงเสด็จไปสู่ราวป่าปรือเลยกะเสียแล้ว." ฎ. เพราะเหตุอะไร ? ขอรับ. ภ. พระองค์ทรงพยายามจะทำพวกเราให้พร้อมเพรียงกัน, แต่ พวกเราหาได้เป็นผู้พร้อมเพรียงกันไม่. ฎ. ข้าแต่ท่านผู้เจริญ ท่านทั้งหลายวราจาสำนักของพระศาสดา แล้ว ถึงเมื่อพระองค์ทรงทำสมักดี ไม่ได้เป็นผู้สมักกันแล้วหรือ? ภ. อย่างนั้นแล ผู้มีอุ พวกมนุษย์คิดค้านว่า "ภิกขูพวกนี้ บวชในสำนักของพระศาสดา แล้ว ถึงเมื่อพระองค์ทรงทำสมักดีอยู่, ก็ไม่สมักกันแล้ว; พวก เราไม่ได้เห็นพระศาสดา เพราะอภัยภิกษุพวกนี้; พวกเราจักไม่ควร อดนะ จ้าไม่สายมิจฉาทิฏฐิฏามิราไว้พื้นต้นแก้ภิกษุพวกนี้" จำดัง แต่ไหนมา ก็ไม่ทำแม้สักว่ามีจริรามแก้ภิกษุพวกนี้. เธอทั้งหลาย ชูชัดเพราะมีอาหารน้อย, โดยสองสามวันเท่านี้ก็เป็นคนตรง แสดง โทษที่ล่วงเกินกันและกัน ต่างรูปต่างขอขมากันแล้ว กล่าวว่า "อุบาสทังหลาย พวกเราพร้อมเพรียงกันแล้ว, ฝ่ายพวกท่าน ขอให้ เป็นพวกเราเหมือนกันอย่างก่อน."