พระธรรมปิฏกฉบับแปล ภาค ๑ - หน้าที่ 196 : หน้า 198/217

ประโยค - พระธรรมปิฏกฉบับแปล ภาค ๑ - หน้าที่ 196 จะเฝ้าพระศาสดา จึงบอกพวกสาวกของตนว่า "เราไม่จะเฝ้าพระศาสดา ท่านทั้งหลายจงแสดงพระศาสดานั้นแก่เราเถิด" เมื่อสาวกเหล่านั้นตอบว่า "ท่านในเวลานี้ยังสามารถ ได้ประพฤติเป็นองคมนตรี กับพระศาสดา ข้าพเจ้าทั้งหลายอาจนำท่านไปในพิธีพระศาสดาประทับอยู่ไม่ได้น," จึงกล่าวว่า "ท่านทั้งหลายจงให้ข้าพเจ้าเฉยเลย ข้าพเจ้าทำอามาตในพระศาสดา แต่สำหรับพระศาสดาหมีความอาภาด ในข้าพเจ้าแน่ประมาณเท่านั้นผมไม่." จริงอยู่ พระผู้มีพระภาคนัน ทรงมีพระทัยมั่นเสมอในบุคคลทั่วไป คือใน นายมังธนะ ในพระเวทา ในโจรอรูลิมลา ในช้างธนบาลและในพระราชบุ, เพราะฉะนั้น พระท่านดีจึงอ้อนวอนแล้ว ๆ ล่า ว่า "ขอน้อน ที่ทั้งหลาย จงแสดงพระผู้มีพระภาคแก่ข้าเจ้า." นี้นั้น สาวกเหล่านั้น จึงพรพระเทวทัตนันออกไปด้วยเดียงน้อย ภูมิทั้งหลายได้ว่าว่า มามพระเทวทัดนัน จึงกราบทูลพระศาสดาว่า "แต่พระองค์" ผู้ถวายฎ ว่า พระเทวทัตมาเพื่อประโยชน์อันเป็นพระองค์." พระ ศาสดาตรัสว่า "ภิญฑุหลาย เทวทัตนั้นจักไม่ได้เห็นเราด้วยอัคภาพ นั้น." นั่นว่า พวกภิกษุย่อมไม่เห็นพระพุทธเจ้า จำเดิมแต่กาล ที่จะอวดดู ๆ ประกาศ ข้อน้อยเป็นธรรมดา. พวกภิกษุราบูดว่า "พระเทวทัตมากี่ปีที่เป็นแล้ว พระเจ้าข้า." ศ. เทวาทิตงทำสิ่งที่ตนปรารถนาเถอะ, (แต่ค่อยไร้เสียง) เธอ ก็จักไม่ใด้เห็นเรา.