พระอิฐมปทุฏฺฐฏูกแปล: บทสนทนาในป่าช้า : หน้า 96/217

ประโยค - พระอิฐมปทุฏฺฐฏูกแปล ภาค ๑ หน้า ที่ 94 ที่คนอยู่ในป่าช้า แก่ผู้ฝ้าป่า พระมหาเทวะในวิหาร และนายบ้าน ถ. เพราะเหตุไร ? ญ. เพราะพากโจรทำกรรมแล้ว ถูกพากข้างของ (ทรัพย์) สะกด ตามรอยเท้าไป จึงทิ้งถอนทะ ไว้ในป่าช้าแล้วหลบหนีไป; เมื่อเป็นเช่นนั้น พวกมนุษย์ (รุมกัน) ทำอันตรายแก่คนที่อยู่ในป่าช้า แต่เมื่อได้รับแจ้งความแก้เจ้าหน้าที่หล่านนั้นแล้ว เจ้าหน้าที่หล่านนั้นอ่อน ช่วยกันป้องกันอันตรายได้ ด้วยกล่าวรบเร้างว่า "พวกข้าขเจ้าทราบ ความที่ท่านผู้เจริญอยู่ในที่นี้สันกาประมาณเท่านี้, ท่านผู็เจริญนี้มิใช่โจร" เพราะฉะนั้น ควรบอกแก่เจ้าหน้าที่หล่านนั้น. ถ. กิอื่นอะไรเล่า ? ที่ขาวเจ้าควรทำ. ญ. ท่านผู้เจริญ ธรรมดาพระผู้เป็นเจ้าผู้ปู่ในป่าช้า จำต้อง เว้นวัดดูทุ่งหลามี ปลา เนื้อ แกง ฯลฯ และน้อยเป็นตันเสีย, ไม่ควรจำวัดกลางวัน ไม่ควรเป็นผู้ค้าขาย ควรปรารถนาความเพรียง, ควรเป็นผู้ไม่โอ้อวด ไม่ใช่เจ้าเล่ห์ เป็นผู้อภัยสง่าม, เวลายืน เมื่อชวนหลับหมดแล้ว พึ่งมาจากวิหาร, เวลามุ่ง, เมื่อหมู่ชนทุกคน ยังไม่ลุกขึ้น (ตื่นนอน) เลย พึงไปวัดรา, ท่านผู็เจริญ ถ้าพระผู้เป็นเจ้าอยู่ในที่นี้ด้วยอาการอย่างนี้ไซร้ จักอาจถึงภิกษ์แห่งบรรพชิต ให้ถึงที่สุดได้, ถ้ามุ่งนาสามมาทั้ง, คิดนจะยกขึ้นสู่เรือนยอดอัน คาดด้วยผ้ากำพล ทำสักการะด้วยวัตถุกุ้งหลาย มีกองหอมและ ระเบียบดอกไม้เป็นต้นแล้ว จัดทำการปลดศพ, ผิวา พระผู้เป็นเจ้า ผ้าทำด้วยขนสัตว์.