พระเวียงโกศลพระนิพนธ์ ภาค ๑ - นายขุนสุภกิจ : หน้า 170/217

ประโยค บรรทัด - พระเวียงโกศลพระนิพนธ์ ภาค ๑- หน้าที่ 168 ๑๐. เรื่องนายขุนสุภกิจ* [๑๐] [ข้อความเบื้องต้น] พระสาสนา เมื่อประทับอยู่ในพระวรุณ ทรงโปรดปรานชื่อ ขุนสุภกิจ ตรัสพระธรรมเทศนิว่าว่า "อิ โสติ โปลิต ปัจจ โสติ" เป็นต้น [นายขุนทะเลี่ยงชีพด้วยการเลี่ยงสุภาย] ได้ยินว่า นายขุนสุภกิจนั้น มาถสุภทั้งหลายก็บ้าง ขายบ้าง เลี่ยงชีวิตอยู่สิบ ๕ ปี ในเวลาข้าวแพง เขาเองเกือบทุกข์ เปลือก ไปสู่บนนบ แลกลูกสุภบ้าน ด้วยข้าวเปลือกประมาณ ๑ ทะนานหรือ ๒ ทะนาน บรรทุกเต็มเกวียนแล้วกลัับมา ล้อมที่แห่ง หนึ่งดูดอก ข้างที่อยู่ แล้วปลูกในที่นั้นบ้าง เพื่อฤดูสุภ เหล่านั้น, เมื่ออุตสาหรานั้น กินออพปล่าง ๆ บ้าง สรีระวะชะ (คู) บ้าง ถึงเต็มโตขึ้น, (เขา) มีความประสงค์จะฆ่าตัวใด ๆ ก็มั่นคงนั้น ๆ ให้แน่น ฯ ลำพัง แล้วมาทำมั่น ๔ เหล่านี้ เพื่อให้ เนื้อสุภพองานั้น รู้แล้วนานขึ้นแล้ว ก็ยังปลอดไม่เข้าไป ในระหว่าฟัน กรอข้อนร่อนที่เดือนพล่าน เข้าไปในปากด้วยทะนาน โลหะ น้ำร้อนนั้น เข้าไปบ่ดพล่านในท้อง ขับริสออกมาโดย ส่วนเมื่องต่ำ (ทาวหน้าก) กรีส่อหนึ่ง ยังก็อยู่เพียงใด ย่อม ออกเป็นน้ำบ่เพียงนั้น เมื่อต้องสะอาดแล้ว, จึงออกเป็นน้ำใส ไม่