พระบรมปาฏิหาริย์ภาค ๑ - หน้าที่ 85 : หน้า 87/217

ประโยค - พระบรมปาฏิหาริย์ภาค ๑ - หน้าที่ 85 ผู้มีปัญญารากษร มีปัญญาทรงจำ มีคุณธรรม เป็นเครื่องอยู่งประโยชน์ให้สำเร็จ ไร้เป็นผู้เที่ยว ไปด้วยกันไลน์ บุคคลนั้นควรเที่ยวไปคนเดียว เหมือนพระราชาผู้เฉวียนแคว้นที่พระองค์ทรงชนะ และ เสด็จอยู่แต่ลำคง, (และ) เหมือนพระ ยาช้างอันชื่อว่ามัดฉะเทียวอยู่ในป่าแต่เชื่อเดียว, การเที่ยวไปผู้เดียวประเสริฐกว่า ความเป็นหลาย ไม่มีกในเพชชนพาล, บุคคลผู้ไม่ได้ลอยเห็น ป่านั่น ควรมีความขวนขวาย้น้อย เที่ยวไปผู้ เดียว และไม่ควรทำปะทังหลาย, เหมือนพระยา ช้างอ้อมตั้งจะผู้มีความขวนขวาย้น้อย เที่ยวไปใน ป่าแต่เชื่อเดียว และหาได้บาปบาปไหม ในกลาบลาา ภิกษุเหล่านั้นทั้ง ๕๐๐ รูป ตั้งอยู่ในพระอรหต์ แล้ว. พระอานนท์เถระกราบกุณาสง่วที่ระลึกใหญ่ ๆ มีท่านเศรษฐี อนาถินิกะเป็นต้นส่งมาแล้ว กราบถามว่า "จำแต่พระองค์ผู้เจริญ อธิษฐานะ & โภถิ มีท่านเศรษฐีอนาถินิกะเป็นหัวหน้า หวังความ เสด็จมาของพระองค์อ๋อ. พระศาสดาตรัสว่า "ถ้าอย่างนั้นเธอจงรับ มาดวีร" ดั่งนี้แล้ว ให้พระเณรระรับมาถวีรแล้ว เสด็จออกไป. พระอชางได้เป้นวางทางไว้. ภิกษุหลายเห็นดังนั้น ทูลถาม พระผู้มีพระภาคเจ้าว่า "จำแต่พระองค์ผู้เจริญ พระอาช่างทำอะไร ?" พระศาสดาตรัสว่า "ภิกษุหลาย ช่างหวังจะถวายภิกษาแก่เธอ