พระบิดาแห่งชาติฉบับแปล ภาค ๑ - หน้าที่ 121 : หน้า 123/217

ประโยค-พระบิดาแห่งชาติฉบับแปล ภาค ๑ - หน้าที่ 121 อุปคิลสะว่า “อุปคิลสะผู้ส่วยใน? ท่านจึงไม่หวั่นเร็งเหมือน ในวันอื่นๆ วันนี้ ท่านมีใจไม่บึกบาน ท่านกำหนดอะไรได้รึ?" อุปคิลสะนั้นกล่าวว่า “โกฏิสะผู้ส่วย เรานั่งคิดถึงเหตุนี้ว่า “ในการคุณ เหล่านี้ หาละมีได้, การบูชไม่มีประโยชน์, เราควรแสวงหา โมกษธรรมเพื่อเธอ," คำนี้เล่า เพราะเหตุไร? ยังไม่บึกบาน.” แม่โกฏิสะนั้นก็ออกอย่างนั้นเหมือนกัน ลำดับนั้น อุปคิลสะ ทราบ ความที่โกฏิสะนั้นมีอธิษฐานเผชิญเดียวกันกับตน, จึงกล่าวว่า “สหายเอย เราทั้ง 2 คือกันดีแล้ว, ก็เราควรแสดงหาโมกษธรรม, ธรรมดา ผู้แสวงหา ต้องได้บรรพชนิดหนึ่งจึงควร, เราทั้ง 2 จะบรรพชา ในสำนักใครเล่า?” [สองสหายทำกิจกัน] ก็โดยสมบั้นนั้นแล สญฺช่อรภิฺษา อาศัยอยู่ในกรุงราชคฤห์ กับ ปริพาชกบริษัทใหญ๋ สารบุตรและโมกคลานะทั้ง 2 นั้น ตกลง กันว่า “เราเข้าอบรมในสำนักท่านสัมภูชนะ,” ต่างมณฑพ ๔๕๐ ไป ด้วยคำว่า “ท่านทั้งหลายของเอสี่งและธรบไปเกิด,” พร้อมด้วย มณฑพ ๕๐๐ บวงเข้าสู่สำนักของสัมภู จึงเต็มแต่ข้าง 2 บวง แล้วสัมภูซึ้งได้ถึงความเลิศด้วยกลและคออย่างเหลือเฟือ. ทั้ง 2 เรียน จบลักธิสมย์ของสัมภูโดยสงสามว้นเท่านั้น จึงถามว่า “ท่านอาจารย์ ลักษณะท่านรู้ มีเพียงเท่านี้ หรือมีเมี่ยงกว่านี้?” เมื่อสัมภูตอบว่า “มีเพียงเท่านี้แหละ, เธอทั้ง 2 รู้หมดแล้ว.” เขาก็จึงคิดว่า