พระธรรมปิฎกฉบับแปล ภาค ๑ - หน้า ๑๙๙ : หน้า 201/217

ประโยค - พระธรรมปิฎกฉบับฉบับแปล ภาค ๑ - หน้า ๑๙๙ จะทรงแสดงความที่พระองค์หลงทาง อันพระองค์ปลอบโยนแล้ว ยกขึ้นหลังของตนแล้ว ให้ถึงที่อันเกมแล้ว กลับมาตั้งนั่งทับอีก ถึง ๓ ครั้ง อย่างนี้คือ ที่ปลาย ที่มาบกกลาง ที่โดน ในระวาที่ ๓ เมื่อก้าวล่วงคลองจับญแห่งมานุษย์แล้ว ก็ชำแผ่นดินในกาลที่พระองค์เป็นพระยาย่ำ จิงรัศชดานี้เป็นต้นว่า "หากจะให้แผ่นดินทั้งหมดแก่คนอคติญูผู้แพ้ทบเป็นนิรันดร์ ก็ไม่ยงไปให้ดีได้เลย." เมื่ออดตั้งขึ้นแล้วเช่นนั้นนั่นแลเมื่ออีก จึงตรัสบอกวิชชาดา เพื่อทรงแสดงความที่พระทัศนั่น ครั้งเป็นพระเจ้าโลมานุษย์เพื่อทรงแตงความที่พระทัศนั่น ครั้งเป็นพระเจ้าโมฆะ ประทับผิดในพระองค์ผู้เป็นอุตสาหะธรรมปะแล้วจงลงสู่แผ่นดิน. ก็ครั้งเมื่อพระเทวทัตดามดินไปแล้ว มหานรเรืองนิด ให้ยกรงชายรงปลูกและตันก่อ ตั้งหน้ื่อต้อนเต็มแล้ว เล่นนาฬิพใหญ๋ ด้วยปรารว่า "เป็นลาภของพวกเรานอ" พวกภิญญารบากูล ข้อความนั้นแต่พระผู้พระภาค พระผู้พระภาคตรัสว่า "ภิกษุ ทั้งหลาย เมื่อพระเทวทัตตกายแล้ว มหานรเรืองนิดไม่ใช่แต่บัดนี้เท่านั้น, มัคขังดีก็เหมือนกัน," เพื่อจะทรงแสดงความที่มหาชน ๑. ค. ชา. ๒๓/๒๓ ตกฐากา. ๒/๑/๒๙. สีลานาคาติก. ๒. ค. ชา. ๒๒/๒๓. ตกฐากา. ৪/๒๕. ๓. ค. ชา. ๒๒/๒๓๐. ตกฐากา. ๔/๕๕๐.