พระฉิมมทีถูกอาเปลา ภาค ๑ - หน้าที่ 120 : หน้า 122/217

ประโยค - พระฉิมมทีถูกอาเปลา ภาค ๑ - หน้าที่ 120 ให้พิธีบริหารกรรมแก่พราหมณ์ทั้ง ๒ วันที่เดียวกันเหมือนกัน โดยกาล่วงไป ๑๐ เดือน นางพราหมณ์ทั้ง ๒ นั้นก็คลอดบุตร ใน วันขนานชื่อ พาภายตั้งชื่อครูของสาริพาราหมณ์ว่า "อุปิสสะ" เพราะเป็นครูของตระกูลนายบ้าน ในตำบลอุปิสะสมา ตั้งชื่อ บุตรของโมคลิลีพราหมณ์ว่า "โโกติสะ" เพราะเป็นบุตรของตระกูล นายบ้านในตำบลโกลิดคามนอกนี้ เด็กทั้ง ๒ นี้ก็ความเจริญแล้ว ได้ถึงความสำเร็จแห่งศิลปะทุกอย่าง ในเวลาไปสืบม้ำหรือสวนเพื่อ ประโยชน์จะเล่น อุปิสสะมนมีเสียงทองคำ ๕๐๐ เป็นเครื่องแก่ แห่น โกโลตมาตามมีตรเปียมด้วยม้าภายใน ๕๐๐ เป็นเครื่องแก่ แห่น ชนทั้ง ๒ มีมามีบรรจบกันละ ๕๐๐ ก็ในกรุงราชคฤห์ มีมหรสพชมยอดเยทกฤๅ ๓ ปี หฤทสูนได้เกียรติยศเช่นกันเพื่ออบรม ทั้ง ๒ นั้น ในที่เดียวกันนั่นเอง แม้มาร่วมทั้ง ๒ ถึงดูกุมารร่วมกัน ย่อมหัวเราะในฐานะควรหัวเราะ ย่อมถึงความสงเวช ในฐานะที่ควร ส่งเวช ย่อมตกลงในฐานะที่ควรตกลงรางวัล วันหนึ่ง เมื่ออบรม ทั้ง ๒ เหล่านั้นดูมหรสพโดยท่านองค์นี้ ความหัวเราะในฐานะที่ควร หัวเราะ หรือความสงเวชในฐานะที่ควรสงเวช หรือควรรางวัลในฐานะ ที่ควรตกลงรางวัล มีได้มามาแล้วเหมือนในวันก่อน ๆ เพราะญาติงค์ความแก่ รอบแล้ว ก็ยังทั่ง ๒ คิดกันอย่างนี้ว่า "จะมีอะไรเล่า ? ที่น่าในกการ นี้ ชนทั้งหมดมี้นี้ เมื่อยังไม่ถึง ๑๐๐ ปี ก็ถึงความเป็นสภาพ หน้าบัญชีได้ ก็รางทั่ง ๒ ควรแสวงหาธรรมเครื่องพันอย่างเออก" ดังนี้แล้ว ถือเอาเป็นอารมณ์นั่งอยู่แล้ว ศำลับซึ้งพูดคะ