พระวินัยพระอุบาลีภกฺขา ภาค ๑ : หน้า 216/217

ประโยค - พระวินัยพระอุบาลีภกฺขา ภาค ๑ - หน้าที่ 214 พระคาถาตรัสภาคที่ ๑ ด้วยอำนาจแห่งภูมิผู้อุปถัมภ์ขอ ตรรกะ ผู้มีสุตะมาก (แต่) มีปฏิอยู่ด้วยความประมาณ ไม่ประพฤติแล้วในการทำไว้ในใจโดยอุปบาญแถบ และอำนาจแห่งไตรลักษณ์ มือเป็นจตณะเป็นต้น หารัตรสวัสดิ์เป็นสมบัติไมล์ ดูด้วยประการฉะนี้ ส่วนคาถาที่ ๒ พระองค์ตรัสด้วยอำนาจแห่งการบรรดาบคูปคูณ สุตะน้อย (แต่) ทำกรรมในการทำไว้ในใจโดยอุปบานแยกออกอยู่ ในบทเหล่านั้น กล่าวว่า อุปปมิ จ เฆ ความว่า น้อย คือแม่เพียง ๑ วรรค์ หรือ ๒ วรรค์ บทพระคาถาว่า ธมมมุตฺโต คติ อนุโมจมาริ เป็นฉัน ความว่า นรชน.zeroร้างวรรธรรมแล้ว ประพฤติธรรมอันสมควรแก่โลกุตตรธรรม และ คือประเภทแห่งธรรมมีปรกิษฐิ วิธนานุวุตี สมุจฉทวนธรรมิติ ปฏิปัสิสภาวะติมา นิสรณธรรมิติ, หมวดความอ่อนอยู่ในโลกนี้หรือในโลกอื่น คือไม่เข้าใปิยธิดวัตินะ