การระงับเวรด้วยความไม่มีเวร : หน้า 71/217

ประโยค - พระอิฐปฐมที่ถูกฉับแปล ภาค ๑ หน้า 69 กลับมานั่งหน้าไปสู่ภายในวิหารแล้ว [เวรไม่ระงับด้วยเวร แต่ระงับได้ด้วยไม่ผูกเวร] ในสมัยนั้น พระศาสดา ทรงแสดงธรรมอยู่ในท่ามกลางบริษัท นางกุลทิวา ให้ดูดนอนลงคอ ยืนหลังพระบาทแห่งพระดาคดเจ้า แล้ว กราบทูลว่า "บุตรคนนี้ ข้าพระองค์ถ้วยพระองค์แล้ว ขอ พระองค์โปรดทรนชีวิตแก่นุ่งข้าพระองค์เถิด." สมเด็จพระ ผู้ทรงอยูที่ ชุ่มประตู ไม่อธิบายดังยกอธิบายเข้าไปข้างใน พระศาสดารับสั่งเรียก พระอานนท์เธอองไปเรียกนางยักษ์นี้ นั่นมา." พระเณรเรียกนางยักษ์นี้มาแล้ว นางกุลทิวา กราบทูลว่า "ข้าแต่พระองค์ผู้เจริญ นางยักษ์นี้มา." พระศาสดา ตรัสว่า "นาง ยักษินิ่งมาเกิด, เจ้าถ้าได้ร้องไปเลย" ดังนี้แล้ว ได้ตรัสกะนาง ยักษินิ่งอยู่มาครั้งแล้วว่า "เหตุไร ? เจ้าอยู่ทำอย่างนั้น ก็พิพากษา ไม่มาสู่หน้า พระพุทธเจ้า ผู้เป็นเราแล้ว เวรของพวกเจ้า จำได้ เป็นกรรมตามอยู่ซ้ำซาก เช่นเวรของกับพังพอน, ของมีกับไม้ สะคร้อ และของกบกับนกก้า, เหตุใดน พวกเจ้าจึงทำร้ายและเวรตอบ แก่กัน ? เพราะเวรย่อมระงับได้ด้วยความไม่มีเวร ทรงจำได้ด้วยอร "ไม่" ดังนั้นแล้ว ได้ตรัสพระถามนี้ว่า "ในภาคไหน ๆ เวรทั้งหลายในโลกนี้ ย่อม ไม่ระงับด้วยเวรเลย ก็แต่ยอมระงับได้ด้วยความ ไม่มีเวร, ธรรมนี้เป็นของเก่า."