พระอิ่มปาทิศจิฏฐาแปล ภาค ๑ : หน้า 183/217

ประโยค - พระอิ่มปาทิศจิฏฐาแปล ภาค ๑ หน้าที่ 181 เล่นขนูแล้วปิดจิ้น กลิ่นนมตั้งตะหลบไปทั่วทั้งพระนคร ชื่น ขนม แต่พอาทิตย์ยัง ๖ หยิบเข้าไปในพระโอษฐ์เท่านั้น ก็แผ่ซ่านไป ทั่วประสาทรับรสทั้งฉิวพิน. พระฤาษีนนทรงพระดำรัสว่า "เราจะไม่เป็นที่รักของพระ มารดา พระมารดาจึงไม่รังปรุงชื่อนมไม่มีมีประทานเรา ตลอด เวลาถึงนี้ เข้มตั้งแต่ยังไป เราจักไม่กินนมอื่น," ดังนี้แล้ว เสรี ไปสู่ด้านหน้า ทูลถามพระมารดาว่า "เจ้าแม่ หมอฉันเป็นที่รักของ เจ้าแม่หรือไม่เป็นที่รัก?" ม. พ่อ พ่ออมเป็นที่รักยิ่งของแม่ เสมือนนิยตาของคนมีดตา ข้างเดียว และเหมือนความใจ (ของแม่) จะนั่น. ๓. เมื่้อฉันนั้น เหตุใด เจ้าแม่จึงไม่ทรงปรุงนมไม่มี ประทาน แก่าหม่อมฉันตลอดเวลาถึงเพิ่งได้ แก้แม่. พระนางรับสั่งถามมาหลักคนสั้นว่า "จะแนอะไร ๆ มีอยู่ใน ถาดหรือ พ่อ." เขาทูลว่า "ข้าแต่พระแม่เจ้า ถาดเต็มเปี่ยมด้วย ขนม ชื่อว่าขนมเป็นปานนี้ กระหม่อมฉันยังไม่เคยเห็นแล้ว." พระนางทรงพระดำรัสว่า "มูตรของเธอจัดเป็นผู้มีบุญ มืออิราจะได้ทำ ไว้แล้ว, เทวดาทั้งหลายจักใส่ลงให้เต็มถาดส่งไปแล้ว." ลำดับนั้น พระโอรสจึงทูลพระมารดาว่า "เจ้าแม่ ตั้งแต่ฉันไป หมอฉันจักไม่ เสวยขนมอื่น, ขอเจ้าแม่พิสูจน์บแต่นมไม่มีอย่างเดียว." ตั้งแต่นั้นมา แม้พระนาง เมื่อพระฤาษูนั้นลูล่า "หมอฉันต้องการเสวยนม" ก็ทรงครอบตาดเปล่านั้นแล้วด้วยอธิษฐาน ส่งไปประทานพระฤาษีนั้น.