พระอัมพฺพุทธภาค ๑ - หน้า 42 : หน้า 44/217

ประโยค - พระอัมพฺพุทธภาค ๑ - หน้า 42 "พ่อมาฉพ ท่านผู้ปรารถนาของที่ไม่ควรปรารถนา เป็นคนเขลาแท้ ๆ, ข้ามเข้าเข้าใจว่าท่านอาจเสียเปล่า จัดไม่ได้พระองค์ฯ และพระอาทิตย์ยั้ง ๒ เลย." ลำดับนั้น มามพึงพูดคะพราหมณ์นี้ว่า "กิณุคุคูผู้อภิให้ เพื่อการสิ่งซึ่งปราถดอยู่ เป็นคนเขลา หรือว่าคูผู้อภิให้ เพื่อการสิ่งซึ่งไม่ปราถดอยู่ เป็นคนเขลาเล่า?" ดังนี้แล้ว จึงกล่าวเป็นคำถามว่า "แม้ความไปและความมา ของพระอันพุทธ และพระอาทิตย์ก็ปราถดอยู่ ฯ ฉะนั้นอรรถะในวิถี ทั้ง ๒ (ส่วน) ชนที่กากละ ละไปแล้ว ใครก็ไม่แลเห็น, บรรดาเราทั้งสอง ผู้อร่อร่ายอยู่ในที่นี้ ใครจะเป็นคนเขลาเก่าว่ากัน." [ พราหมณ์ยอมน้อมเขนแล้วชมหเชนเทพรุต] พราหมณ์สัดดับคำนันแล้ว กำหนดได้ว่า "มาโหนทพูดถูก" จึงกล่าวว่า "พ่อมาฉพ ท่านพูดจริงที่เดียว, บรรดาเรา ทั้ง ๒ ผู้อร่อร่ายอยู่ (ในที่นี้) ข้าพเจ้าเอง" ๑. ลูภสิ ถ้าได้ ๒. ทิสุติ แปลได้ ๒ นัย เป็นคำดู แปลว่า ย่อมปราถด เป็นธรรม แปลว่า อันบุคคลอ่อนเห็น.