การกลับมาและความกลัวในพระธรรม : หน้า 16/244

เจอี จงมา นิจกุตสุด จงกลับมา คว้ อ. ท่าน ภูโต กลัวแล้ว ปลายลิ ย่อมหนีไป ก็ นู เพราะ เหตุอะไรหนอ (อติ) ดังนี้ฯ (สีหน อ. สินะ (อา) กล่าวแล้ว (อีม คำอ) ซึ่งคาดานี้ว่ ลูกกร แน่ะลูก คือ อ. ท่าน อูจิ เป็นผู้ไม่สะอาด ปิตโลโม เป็นผู้มีอันน่าน อิติ ย่อมเป็น คำ อ. ท่าน ทุกคุณโว ผู้กล้าลั่นวาจา ย่อมผู้ไป สาอ ถ้าว่า คำ อ. ท่าน ยุฒิฤาคิโม เป็นผู้ใคร เพื่ออันต่อสู้ อีส ย่อมเป็นไซร์ สบม แน่ะสายใน อง อ. เรา ทาง จะให้ ๆ ช ชี ความชนะ เด แกท่าน (อิติ) ดังนี้ ดิฉ ดังนี้ วิถีเทวา ทรงให้พิสดารแล้ว กลีศ ตรัสแล้วว่า สีโฬ อ.สิตะ ตา ในกาลนั้น สารีปฏิโด เป็นภูมิชื่อว่าสารีบุตร อโหสิ ได้เป็นแล้ว (เอตริ) ในกาลนั้น สุกโร อ. สุก (ตา) ในกาลนั้น โโลพาย เป็น ภิญญูชื่อว่าโลฬพาย อโลโส ได้เป็นแล้ว (เอตริ) ในกาลนั้น ดิฉ ดังนี้ สตฺตา อ. พระศาสดา อาทีวา ครั้นทรงนามแล้ว อม ธมโม เทนซ เป็นพระธรรมเทนสานนี้ วัฒนา ตรัสแล้วว่า ภิกขเว ดูก่อน ภิญญ ท. ธมโม อ. ธรรม อุปมตุกโว อันมีประมวลมณีเทียว โลฏพุทินา อันภิญญูชื่อว่าโลฬพาย อุกกุศิโ เรียนเอาแล้ว ปน องค์ ออย โลฬพาย อ.ภิญญูชื่อว่าโลฬพายนี้ สุขามิ แนอ อกลิ ไม่ไดาระทำแล้ว ซึ่งการส่ายนั่นเทียว ยุฎฉินิ อปริตุ คหุตวา