คีตธรรมะกับความรู้และการดำรงชีวิต : หน้า 209/244

ประโยค- คีตธรรมะมปถุทธกะ อภิ อรณจ์ปิว่าว ยทา ในภาคใด ปุโรโษ อ บุรษ มิทธ์ จ เป็นผู้มีความงามหวังด้วย มหาคูณโล จ เป็นผู้มีโภคมาก ด้วย นิาวปฏิโถ มหาวาริโว วิชา อัญเณณ อิริยาบถ ยาไดุ อาสุกโกโนได นิททุกข์โสโล สมปริอุตตสัย จ เป็นผู้มีไม้อา เพื่อ อันยังอัตภาพให้เป็นไป ด้วยอร่อยบันอื่น ชื่อว่ามีปกิระประพฤติหลับ นอนส่ายไปส่งมาแล้วโดยปกติ ราวะ อ. สุภัทรตัวใหญ่ ตัวอันบุคคล เลี้ยงดูแล้วด้วยผักด้วย โห้ ย่อมเป็น ตาา ในภาคนั้น โล่ ปุโรโส อ.บุรษนัน น สุกโณ ย่อมไม่อาจ มนสิ กำดู เพื่ออันกระทำไว้ในใจ ลูกขานี่ ซึ่งลักษณะ ท. ติณี ๓ อติ คือ อนันจิ อ. ความไม่เที่ยง ทุกข์ อ. ความเป็นทุกข์ อนุตตา อ. ความเป็นอนุตต มนุปปญโญ ชื่อว่ามีปัญญานิยมชิน คนสิกรา เพราะฉันไม่กระทำไว้ในใจ เตส ลูกขานี่ ซึ่งลักษณะ ท. เหล่านั้น อุปปี ย่อมเข้าไป คุผิ สู่ส้อง ปุนปุปั่น น้อย ๆ คืออ น ปรังจุดอ่อนน้อย คพวกาสโต จากการ อยู่ในห้อง อิติ ดังนี้ ( สตูปรา ) อุตฺติ เป็นคำอธิบายอันพระสาดา ตร์สล่า โหติ ย่อมเป็น ๆ เทสนาสถาน ในภาคเป็นที่สุดสูงแห่งเทสนา สถาน อ. พระ ศาสดา ว่าา ตรัสแล้ว คำดี ซึ่งพระศาสดา อม นิ่วา เวทนา อ. เวทนา ท. (ปุคคลสุด) ของบุคคล มนุชสุท ผู้เกิดแต่มนุษย์ สติโมโต ผู้มีสติ สาา ใน จากทุกเมื่อ ชนโต ผู้รู้ อยู่ มุตติ ซึ่งประมาณ