พระธัมมปิฎกอ.ทุ่งหยีเลอภาค ๗ - มนุษเสสุข : หน้า 190/244

ประโยค - คำนี้พระธัมมปิฎกอ.ทุ่งหยีเลอภาค ๗ - หน้าที่ 190 มนุษเสสุข แม ในมนุษย์ ท. (โหติ) ยอมเป็น (อิตติ) ดังนี้ (ปทส) แห่งว่ามนุษเสสุข อิต ดังนี้ ๆ อุตโธ อ.อรรถว่า โย ปฏุโธ อ.บุคลใด ติดนี้ติ ยนม อดกลั้น คือว่า น ปฏิภูมิ ยอมไม้โตตอบ คือว่า น วิญญาณดี ยอมไม่ปรันพรี ง อติถุกมวญ ชึ่งคำอันเป็นเหตุว่าลง เอาวรูป อัน มีรูปอย่างนี้ จูจามิป แม้อันบุคลกล่าวอยู่ ปนุปุ่น น้อย ๆ (โส ปฏิ โอ) อ. บุคลนั้น เวรูปัง มีรูปอย่างนี้ ทนโท ฝึกแล้ว เสฏฐโน เป็นผู้ประเสริฐที่สุด (โหติ) ยอมเป็น อิตติ ดังนี้ ปทส แห่งว่ามา โอฏิว่ากี้ อิต ดังนี้ ๆ (อสา) อ. ม้า ท. ชาติตาแร้ว วพวย จากแม่ม่า ทุรภน โดยพออา อสูครา อิติดูว่าม้าสคร ฯ (อุตโธ) อ.อรรถว่า อุตสมมาจ อ. นายสารฐ์ฝึกนี้ส้ม่า การนี้ ยงมั้ยอใากระทำ ย์ การนี้ ชนบทคุณา ตัวสามารถเพื่ออันอรุ สุตฺ สงเหตุนนิ จิปิ พลัน (อิตติ) ดังนี้ (ปทส) แห่งว่ามา อาชานิยา อิติดังนี้ ๆ อสา อ. ม้า ท. ชาติตาแร้วสนุวรรจู ในแว่น แคว้นของม้าสนธพ สนธา อิติดี ชื่อว่าม้าสนธพ ฯ มหาหกูโน อ ช้างเชือกใหญ่ ท. กฤษณรงฅา ตัวอันบันดิต นับพร้อมแล้วว่ากฤษ มหานาคา อิติดี ชื่อว่ามหานาคา ฯ อุตโธ อ. อรรถว่า อุตสมรา วา อ. ม้าสด ท. คีติ สนุธรา