การวิเคราะห์ข้อคิดในบทประพันธ์ : หน้า 230/244

ประโยค - คำฉันพระฐามิพที่ถูกฎา ยกพักเทปล ภาค ๓ หน้า 230 ลีแล้ว ภูติ ซึ่งแว้นแคว้น วิชิติ อันพระองค์ทรงชนะวิเขษแล้ว (จินตนาน) ด้วยอันทรงดำริว่า อิท ราชิ นาม ชื่อ อ. ความเป็นแห่งพระราชา ปามากราญ เป็นสถานเป็นที่ตั้งแห่งความมุทธ์ มหนุต ต้นใหญ่ (โหติ) ย่อมเป็น ก็ ปโยชน อ. ประโยชน์อะไร เม ของเรา ราชชน ด้วยความเป็นแห่งพระราชา การเทิน อันเรายังบุคคลให้ กระทำแล้ว อิต ดั่งนี้ ปวิสุตา เสด็จเข้าไปแล้ว โต้ ว ฯ นปโต จากที่นั่นเทียว มหาธรรม สู่บาใหญ่ ปขพิวา ทรงพวนแล้ว ตามบุตุพุชูช ผู้ราชเป็นกษัตริ เอกโว ว ผู้คองเทียว จรย์ ยอมนเสด็จเที่ยวไป อริยาลิส ในอริยบท ท. ฑูตุต ๕ ยา ฉันใด (ปุตกโล) อ. บุคคล เอกโว ว ผู้เดียวเทียว จรย์ย พึงเที่ยวไป เว่อ ฉันนั้น อิต ดั่งนี้ (ภควตา) วุตติ เป็นคำรับยินดีอันพระผู้มี พระบากเนตรสแล้ว โหติ ย่อมเป็น ฯ (อุตโท) อ. อรรถว่า จ เหมือนอย่างว่า อา หุตินาโค อ. ช้าง ตัวประเสริฐนี้ ลุกทรน ม อ ต็มชื่ออันได้แล้วว่า มาตโค ชื่อว่า มาดังคะ อิต ดั่งนี้ ปฏิสัญธุจิวา เพราะอันพิจารณาเห็นเฉพาะ เอา อย่างนี้ว่า อา โอ อ. เรน อาณิโตน กลิ่นคลับแล้ว วิหาร มา ย่อมอยู่ หุตดี้ ด้วยช้างพลาย ท. หุตดี้ ที ด้วยช้างพัง ท. หุตกุลภาค ด้วยช้างละเทิน ท. หุตกิจฉา ปั๋ว ลูกแห่ช้าง ท. ฉินคาคนิต ตีนานิ ขนามิ ขาาอา อ. เรา ย่อมเคี้ยวกิน ซึ่งหุ้ง ท. อันมีปลายอันขาดแล้ววั้ยั่นตื่น โจกโฉโกภู สายอุคุ ขานนที จ อ. ช้าง ท. ย่อมเคี้ยวกิน ซึ่งิ่งไม้อันหัก อันเราหักแล้วและหัก