ข้อความต้นฉบับในหน้า
ประโยค - คำฉันท์พระธรรมปฐมที่ถูกต้อง ยกศัพทเเปิด ภาค ๓ - หน้าที่ 239
ซึ่งฝึกฝนอันมีลักษณะเป็นตน อุปลุน เกิดขึ้นแล้ว คิถโนปี แมก
คฤห์สฺ เอย สายา อ. สาย ท. เหล่าใด สุกโนฺญฺ ย่อมอาจ ด
กิฺวุ นิอหํเต วา เพื่ออัตถิอันนั้นให้สำเร็จหรือ ( ติ กิณิ )
อุปสมตุ วา หรือว่าเพื่ออันยังคงฉันให้เข้าไปลงบริเวณ ( ติ ) สายา
อ. สาย ท. เหล่านนั้น เอวรูป ผู็รูปอย่างนี้ สุขา เป็นผู้นำมาซึ่งความสุข
( โหนตุ ) ย่อมเป็น อิดิ ดังนี้ ตุตู ปฤสฺ ในภาค ท. เหล่านั้นหนา
( ปทสฺส ) แห่งว่า อุดมสฺหึ อิดิ ดังนี้ ฯ
( อุตโต ) อ. อรรถว่า ปน ก็ คิถโนปี แม้ อ. คฤหัสถ์ ท.
อสนฺทูจา ผู้มิฉันดีด้วยดีแล้ว สกน ปจเวน ควรป้องกันเป็น
ของตน อารถนิติ ย่อมปรารถ สนฺจิเททนิน กุมมนั ซึ่งธรรม ท.
มีการตัดงี่ที่ต่อเป็นตน บุพพกิจาฯ แม้ อ. บรรพชิต ท. (อสฺนทฺฤา )
ผู้มิฉันดีด้วยดีแล้ว ( สกน ปจเวน ) ด้วยปัจจัยอันเป็นของตน
( อารถนิติ ) อ่อมปรารถ อนสฺนา ซึ่งการแสดงหาอันไม่ควร
นานุปการ อนมิประการต่าง ๆ อิติ เพราะเหตุนั้น เต คิถิปพฤติ
อ. คฤหัสถ์และบรรพชิต ท. เหล่านั้น สบํ น วินทนฺติเอว ย่อม
ไม่ปรารถ ซึ่งความสุขนั้นเกื้อ คมมา เพราะเหตุนั้น สนฺดูจิ
อ. ความดีฉันดี สนฺเทน ด้วยวัตถุอันเป็นของมุ่ง อุตโน
ของตน อิตริ tiren อนันใดและนอนนี้ ควาวา ปริเตน วา อัน
นิดหน่อยหรือ วิปลน วา หรือว่า อันไฟพลษยา ใด ออ ฯ ( สา )
สนฑูกฺจี อ. ความดีฉันดีว่าสนี้นั่นเทียว สุขา เป็นเหตุบำรังซึ่งความสุข
( โหนตุ ) ย่อมเป็น อิดิ ดังนี้ ( ปททุกขส) แห่งหมวดสองแห่งบท