คำสัตย์พระธรรมปิฎก ภาค ๑ หน้า 197 : หน้า 197/244

ประโยค - คำสัตย์พระธรรมปิฎก อกศพาเปิด ภาค ๑ หน้า 197 อ. พระสมณะ โคตโม ผู้เป็นคอม อพากภิภูโก ทรงเป็นผู้มีพระพักตร์ไม่สู้จอด อุตตานมุโส ทรงเป็นผู้สร้างอัณฑนามซึ่งความสุข ปฏิสนัทรรณสุขใจ ทรงเป็นผู้ลาดในการปฏิสนาธ (โหติ) ย่อมเป็น (เมยา) อันเรา สุกา อาา สมาน โคตม อุปสงฺกิตา ปฏิสนาคม ลักฺกิฏิ เพื่ออ้นเข้าไปเฝ้าซึ่งพระสมณะผู้โคตม แล้วได้ ซึ่งอุปัชฌานการ อิติ ดังนี้ๆ โส พุทธมโน อ. พราหมณ์นันทน สงสารโดยตั้งไว้ด้วยดีแล้ว นิวาสนาปรนเปลือง ซึ่งผีบิฐเครื่องงูงและเป็นเครื่องม่น คฤหาว ถือเอาแล้ว ภิกขาจาณ ซึ่งภาชนะแห่งภิกษา อทัย คือเอาแล้ว ทนฺฑ์ ซึ่งมิท่า คอมาสุ ได้ไปแล้ว สนุกิฏิ สู่สำนัก ภาคโต ของพระผู้ม พระภาคเจ้า ฯ จ นาย อยู่ เถวา อ. คำนี้ว่าอาโบ ครั้งนั้นแฉ พุทธานุกรมษาโล อ. พราหมณ์ผู้มหาศาล อนุญาโต คนโคดนึง ลูโจ ผู้ร่ำหงอก ลุงปวารโณ ผู้มีผ้ามอ้นเศร้าหมอง อุปสงฺกิ ม เข้าไปเฝ้แล้วภาคา อ. พระผู้พระภาคเจ้า (วาสติ) ย่อมเสด็จ ประทับอยู่เย็น ทิสาภาเนล โดยส่วนแห่งทิศใด โตน กสิลากตน โดยส่วนแห่งทิศนั้น อิติ ดังนี้ (สมุสังฆกาการเปรียญ) อันพระธรรมสงฆาการอาจารย์ อุตฺตปิ แม้กล่าวแล้ว ๆ (สุตตา) อ. พระศาสดา กตวา ทรงกระทำแล้ว ปฏิสํนําริ่ง ซึ่งอันปฏิสํนาร คสที กับ เขน พราหมณ์เนณ ด้วยพราหมณนี้ นิสินนบุ ผู้ปังแล้ว เอกนุ๔ ณ ส่วนสุดข้างหนึ่ง อิโว ได้ตรัสแล้ว อเต วณฺ Note: This is a scan with some errors, and the text may be incomplete or incorrectly interpreted due to image quality.