การทำกรรมฐานในที่นั่งและที่นอนของภิกษุ : หน้า 155/244

ประโยค - คำฉันพระรีเมงที่ถูกฏยา ยกศพเทอ.ภาค. - หน้าที่ 155 เป็นที่นอนแห่งบุคคลคนเดียว เอด โก เป็นผู้เดียว อดนกิโต เป็นผู้ไม่เกี่ยวจรั่นแล้ว ( ฤทธิวาม ) เป็น อร่า เที่ยวไปอยู เอด โก เป็นผู้เดียว ( ฤทธิวาม ) เป็น มาย ทรมานอยู อุตตาน ซึ่งตน รวิโต พึงเป็น ผู้ยึดดีแล้ว วนฺณต ในที่สุดแห่งป่า สียา พึงเป็น อดิ ดั่งนี้ ๆ ( อุตโต ) อ. อรรถว่า อาสนะ ที่เป็นที่นั่ง ( กิฏฏโน ) แห่งวิญญู ภิคุณาสุสมญเจน มูลมญฺญภูจฺจา อวิฑฺฒิวา เตนเอวม นสิกาเรน นิสิหนฺสุต ผู้ไม่ละ ซึ่งกรรมฐานอันเป็นมูล แล้วนั่งแล้ว แม้น ทามกลางแห่งพันแห่งภิกขุ ด้วยการกรทำไวในขณะนั้นเทียว เอกาสน นาม ชื่อว่าที่เป็นที่นั่งแห่งบุคคลคนเดียว ๆ เสยาย อ. ที่เป็นที่นอน ภิคุณใน แห่งภิกษุ โลภาบาสทกสกสปา ปาสาเท จ ฐกิฏฏสุมญฺญเจน จ ปญฺญุตํ วิติญฺญุตํ อรญฺญูปฺญจฺญูม มหารส สภํ สติ อุปฺปชฺญฺญา ทุกฺเขน ปุเรสน มูลมญฺญฐานมนสิกาเรน นิปนฺนสุต ผู้เข้าไปตั้ง ไวแล้ว ชงสิต นอนแล้ว เหนื่อยนี้เป็นที่นอน อันบุคคลปลุกแล้ว ในปราสาท แม้อนึ่งก็บัญชด้วยโลภปราสาทด้วย แม้ในท่ามกลางแห่ง พันแห่งภิคุณอุด้วย อันเป็นที่รองรับซีงเป็นเครื่องปลูกอันวิจิตร อันควรแก่คามกา โดยข้างเบื้องขวา ด้วยการกระทำไวในใจในกรรมฐาน อันเป็นมูล อกาสยา นาม ชื่อว่าที่เป็นออนแห่งบุคคลคนเดียว ๆ ( ภิกุ ) อ.ภิญฺญ ภาช พึงชบ เอกาสน จ ซึ่งเป็นที่นั่งแห่งบุคคล คนเดียวด้วย เอกเสยู จ ซึ่งที่เป็นที่นอนแห่งบุคคลคนเดียวด้วย