พระธัมมปิฏกถ: ความสำคัญและการตีความ : หน้า 189/244

ประโยค - คำบรรพชิตพระธัมมปิฏกถ ถูกต้อง ยกพัทธเปล ขาด - หน้า 189 วัง นิจฉาเรวา มาญาโนดี วิวรติ ย่อมเทียบไป ยังวาจาให้ปลั่ง ออกแล้ว เสียสลีย อริสาเสน ด้วยอำนาแห่งความพอใจ อุตโน ของตน อริสา อ. อันยังคำให้พูดเท่านั้น คือว่า อุตฺตปน อ. อัน เวยทย ตกดู วนเฉ ในคำนี้ ภูริ เป็นภาระ เม ของเรา (โหวตี) ย่อมเป็น (อดิ) ดังนี้ (ปกสุต) แห่งวา ทุสันโล หิ อิดิ ดังนี้ ๑ (อุตโท) อ. อรรถว่า ก็ ร (หนา) อ. ชน ท.คุณฏุตา เมื่อจะไป มาหานมชุม สู่ภามกลางแห่งมหาชน อุวานทีชมมณฑลา- ที่สุด สมาคมมูร ในสมาคม ท. มียานยานและมณฑลเป็นที่เล่นเป็นต้น โบเชวา ประกอบแล้ว โคณฑ์ วา ซึ่งชาตแห่งโคหรือ อสุชาติ วาหรือว่า ชาติแห่งม้า ทุนตา อนบุคคลฝึกแล้วนั้นเทียว ยาน ที่นอน นอนอุติ ย่อมำไป (อิดิ) ดังนี้ (ปกสุต) แห่งว่ารัฐ อิติ ดังนี้ ๑ (อุตโท) อ. อรรถว่า ราชาแห่ง อ. พระราชา จุณฺณโฑ เมื่อจะเสด็จไป ฐานาน สถานะ ท. ตกบูชาออ อันมีรูปอย่างนี้ นั้นเทียว อภิษิต ย่อมสิดังนี้เท่านั้นนะพูด อานบุคคลฝึกแล้วนั้นเทียว (อดิ) ดังนี้ (ปกสุต) แห่งว่า ราชา อดิต ดังนี้ ๑ (อุตโท) อ. อรรถว่า (ปกโถ) อ. บาคคล ทนฺโต ผู้ฝึก แล้วก็ว่า นิพพุลาวโน ว ผู้มีความเสพติดอันออกแล้วเทียว อิริ- มคุตเฆ ด้วยอริยบรร ท. ชฺูติ ๔ เสฏฺโฐ เป็นผู้ประเสริฐที่สุด