ข้อความต้นฉบับในหน้า
ประโยค- คำชี้พระมงปฐมกุฎอก ยศพัทนปลอ ภาค ๓ - หน้า ๙๒
มีกำลัง อนุราหนาโน ไม่ลูกขึ้นอยู อุณฐานคามภูมิ
ในภาคอันเป็นที่ลูกขึ้น อุปโต เข้าถึงแล้ว อสลี
ซึ่งความเป็นแห่งบุคคลผู้เกี่ยวรัษร คำสนุน-
ลุกปุปปโน ผู้ใดอันประกอบแล้วด้วยความคำรี
อันมองแล้ว กุสิโต ผู้เกี๊ยอรัษรแล้ว อโล
ผู้เกี๊ยอน น วิณุตติ ย่อมไม่ประสม มคู ที่หนทาง
ปุญญาย ด้วยปัญญา อิตติ ดังนี้ ๆ
( อุตโข ) อ. อรรถว่า อนุราหนาโสด ไม่ลูกขึ้นอยู คืว่า
อวายมโนโต ไม่พยายามอยู่ ( อิติ ) ดังนี้ คุตฺต ปทุล ในบท ท.
เหล่านั้นนา ( ปทัสส )แห่งนว่า อนุราหนาโอด ดังนี้ ๆ
( อุตโข ) อ.อรรถว่า จิใเป็นผู้ต่ออยู่แล้ว ปรมโยทพน
ในความเป็นหนุ่มที่แรก พลสมปลืนใข เป็นผู้เมี้องพร้อมแล้วด้วย
กำลัง ฤทา เป็น ( อิติ ) ดังนี้ ( ปททวุอส ) แห่งหมวดสองแห่ง
บทว่า ขูา พลี อิติ ดังนี้ ๆ
( อุตโข ) อ.อรรถว่า อุปโต เป็นผู้ถึงแล้ว อสลาวว่า
ซึ่งความเป็นแห่งบุคคลผู้เกี่ยวรัษร โทติ ยอมนึ คือว่า ภูควา
บริโคแล้ว ภูควา บริโคแล้ว สดฺย ยอมนอน ( อิติ ) ดังนี้
( ปททวุอส ) แห่งหมวดสองแห่งว่า อาสีโย อติอ ดังนี้ ๆ
( อุตโข ) อ.อรรถว่า อาสนูสุกปุปปจิตโต ผู้มีจิตอันประกอบ
แล้วด้วยความคำอันลงแล้ว สรุจุ ค่อยดี มิจฉุวัติภูเกิ เพราะ
ความผิด พ.ทิติ ๓ ( อิติ ) ดังนี้ ( ปทสุส ) แห่งนว่า สังสน-