พระธรรมปิฎก: แสดงธรรมและอรหัตตา : หน้า 130/244

ประโยคก - คำฉันพระธรรมปิฎก ยกพัทธาเปิด ภาค ก - หน้าที่ 130 มหาคุณาฐานสีนา (อุตมา) หดตุ เพราะความที่แห่งกสิลา ท. มี ค้นหาเป็นต้นเหล่านั้น เป็นกสิลาอันละเล ได้แล้ว ด้วยคามคืออาญา ฉันประกอบร่มแล้วด้วยอรหัตตะ นิกทุกโบเป็นผู้มีทุกอิอันธ์ แล้ว หดตุวา เป็น อาณ ย่อมไป อิติ ดังนี้ เทสนาวาสนา ในกถาเป็นที่สุกงามแห่งเทสนา เต ภิกขุ อ. ภิกขุย ท. เหล่านั้น ปฏิญญูสุติ ตั้งอยู่เฉพาะแล้ว อรหตตา ในความเป็นแห่ง พระรัตนต์ ๆ วรรค อ. เรื่อง หตุอาจายปี แม้ในพระคาถาสอง ปุริมสกิลาว เป็นเรื่องเช่นกับด้วยเรื่องอันมีในก่อนนั่นเทียว ( โหติ ) ย่อมเป็น ๆ ตาทปิ แม้ในกถานั้น สฏฺฏอ อ. พระสาดา อารพุ ทรงพระปรารถ ลุกฺฺจกกุฏิปฎิมตระ ดั่งพระเกศ์อราฎิกว่ากุฏิกพักเทนั่นเทียว เทสนิโ ตเมื่อจะทรงแสดง สมุฯ ซึ่งธรรม เลส ภิกขุนั้นเกีย ท. เหล่านั้น อาศ ตรัสแล้วดํา คำ ซึ่งพระคาถา อมิ นี้ว่า ( ปุคคลโว ) อ. บุคคล มาตร (หนตุวา ) จ ฯ แล้วซึ่งมารดาด้วย ปิโร หนตุวา อ ฯ แล้วซึ่ง บิดด้วย ราชาโน เทวา โศลุติย ( หนตุวา ) จ มาแล้ว ซึ่งพระราชา ท. ผู้นิพรมณฑ์ด้วย เวยยุคุมปฏบย่ง หนตุวา จ มาแล้ว ซึ่ง หมวดห้า แห่งบริวารมีวิริจฉา นิวรณ์ เช่นกันด้วนหนทางอัน เสือโคร่งเที่ยวไปตามแล้วเป็นที่ทำด้วย พุทธมโน